#ฮันบินโคตรเผ็ด ss2-7

ทันทีที่ผมพูดจบคนที่ผมกำลังเเนบแก้มลงที่แผ่นหลังเขาก็หันกลับมา ดวงตาเรียวนั้นไม่ได้ฉายเเววสับสนอย่างที่คิด มือทั้งสองข้างประคองไว้ยังสองข้างแก้มก่อนที่เขาจะก้มลงมาประทับริมฝีปาก จีวอนใช้สองมือจับเอวผมเเล้วยกตัวให้ขึ้นไปนั่งข้างซิงค์ล้างจาน เราสองคนต่างเริ่มหอบหายใจเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อต่างฝ่ายต่างเริ่มเเลกลิ้นอย่างอย่างรุนเเรง จีวอนเข้ามายืนบริเวณหว่างขาซึ่งผมเองก็เกี่ยวขาทั้งสองข้างรอบเอวสอบเเล้วจงใจเสียดสีไปมา

“อา..”

ผมร้องครางพร้อมกับเงยใบหน้าขึ้นเมื่อจีวอนก้มลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอ มือของเขาล้วงเข้าไปในสาบเสื้อลากผ่านผิวเเล้วออกเเรงบีบเค้นตามเนื้อตัวอย่างรุนเเรงเเต่ว่าความเจ็บมันกลับต่อสู้ความรู้สึกดีที่ทั้งผมเเละเขากำลังมีอยู่ไม่ได้ ทั้งสองมือผมเเทรกตามเส้นผมสีเข้มสุขภาพดีของอีกฝ่ายเเล้วก็ต้องขยำมันไว้เมื่อริมฝีปากของเขาไล้ลงมาจนถึงยอดอก จีวอนยังคงเก่งกาจเรื่องพวกนี้จนผมแอบคิดว่าในระหว่างที่เราห่างกันผู้ชายที่กำลังละจากร่างกายผมไปเเล้วถอดเสื้อของตัวเองออกเคยทำกับคนอื่นไหม..

ผมถอดเสื้อยืดของตัวเองบ้างตามด้วยกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่อย่างรวดเร็วก่อนจะยืดตัวคุกเข่าให้คนที่ถลาเข้ามาครอบครองยอดอกผมอย่างหลงไหล ผมที่อยู่สูงกว่าจีวอนในตอนนี้กอดคอเขาไว้เเล้วก้มใบหน้าลงไปดูดดุนที่ลำคอของแข็งนั่นบ้าง

 เเขนแกร่งที่ช่วยประคองเอวข้างหนึ่งเลื่อนลงเเล้วบีบเค้นสะโพกผมเล่นจนต้องบิดตัวเล็กน้อยให้เขาเลิกเสียที เหงื่อของพวกเราทั้งสองเริ่มผสมกันซึ่งมันสร้างความเย็นให้กับร่างกายภายนอกได้มาก

 ผมทิ้งตัวนั่งลงเมื่อรู้สึกเมื่อยเเต่เหมือนว่าจีวอนยังไม่พอใจ เขาประกบจูบผมอีกครั้งเเล้วจับมือผมให้สัมผัสกับส่วนกลางที่มันใหญ่โตนั้นของเขา ซึ่งเหมือนจะบอกให้ผมรู้ว่าเวลานี้เขาเริ่มทนไม่ไหวเเล้ว ผมจึงปลดเข็มขัดของเขาออกตามด้วยกายรูดซิปกางเกงรวมถึงถอดอันเดอร์เเวร์ของอีกฝ่ายทิ่งไปซะ สิ่งที่เห็นมันไม่ไม่ได้ผมให้ผมเขินอายเหมือนเด็กหนุ่มที่ยังไม่เคยผ่านกับอะไรมาก่อนอีกต่อไป เวลานี้ผมรับรู้เเค่ว่าความคิดถึงเเละโหยหาจีวอนนั้นกำลังจะสิ้นสุดเเล้ว

ถึงเเค่ชั่วคราวผมก็ยอม..

“อื้อ”

ผมร้องขึ้นเมื่อเขาใส่มันเข้ามาโดยที่ไม่ได้เบิกทาง ผมรู้สึกเจ็บจนต้องกัดริมฝีปากเเล้วซบใบหน้าลงกับไหล่เเกร่งของเขาเอาไว้ เสียงคำรามในลำคอเบาๆของจีวอนมันทำให้ผมรู้ว่าตัวเขาเองก็ต้องใช้ความอดทนไม่แพ้กันเพื่อจะรอให้ผมพร้อม เราทั้งคู่หอบหายใจอย่างหนักหน่วงก่อนที่ผมจะช้อนตาขึ้นเเล้วส่งความรู้สึกผ่านสายตาเพื่อให้เขารับรู้

ผมรักเขา..

ผมรักจีวอนเหลือเกิน…

“อ๊ะ..อึก”ผมร้องออกมาเมื่อส่วนล่างเขาจีวอนเริ่มขยับเข้าออก ในระยะเเรกมันเชื่องช้าเเต่ทว่าหนักหน่วงจนผมต้องทนความเสียวเเทบขาดใจ เเต่ว่าสุดท้ายมันก็เริ่มถี่เร็วขึ้นจนผมทำได้เเค่ส่งเสียงร้องแทบไม่เป็นภาษา

“อ๊ะ! จีวอน”

ผมเอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงพร่า ซึ่งอีกฝ่ายก็รับคำในลำคอเบาๆ ผมจึงหันหน้าเเล้วยื่นลิ้นเลียสันกรามคมอย่างยั่วยวนซึ่งนั่นมันทำให้จีวอนแทบคลั่ง..ผมรู้ดี

ผมผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆเเล้วเลื่อนมือลงเพื่อขยับส่วนนั้นของตัวเองหวังจะได้ระบายความอึดอัดลงบ้าง ผมไม่ได้บอกให้เขาผ่อนเเรงลงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเเทบขาดใจ ผมอยากตามใจเขาทุกอย่างไม่ว่าผู้ชายคนนี้อยากได้อะไร  สิ่งที่ผมคิดเวลานี้ก็คือต่อให้ผมขาดลมหายใจตอนนี้ก็คงต้องยอม

“จีวอน..ตรงนั้น”

ผมพูดเสียงแผ่วพร้อมกับหลับตาลง แอ่นสะโพกตอบรับเขาซึ่งนั่นก็ทำให้จีวอนคงจะรู้ว่าสะกิดส่วนที่ทำให้ผมรู้สึกดี ผมมองส่วนที่เราสองคนเชื่อมต่อกันแล้วเงยหน้าไปจูบริมฝีปากเขาอย่างรักใคร่ พวกเราต่างมอบร่างกายให้กันเเละกันอย่างไม่รู้จบ จีวอนเสร็จตรงนั้นก็อุ้มผมไปนอนที่โซฟาเเล้วเริ่มมันขึ้นใหม่อีกครั้งราวกับว่าเขาเองก็โหยหาผมไม่น้อยเช่นกัน เเละก่อนที่ผมจะเผลอหลับไปก็ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ซึ่งมันไม่ใช่ความฝันที่ผมต้องรออย่างหมดหวังอีกต่อไป

“กูก็คิดถึงมึง”

มีต่อนะคับ กลับไปอ่านน