[SF] CAN YOU TEACH ME #สอมผมทีสิจินฮวาน 1
#สอมผมทีสิจินฮวาน 1
@kamonwan271
“ไอ้เน่!
วันนี้ไปไหนป่ะวะ”
คนถูกกอดคอจากด้านหลังสะดุ้งตกใจก่อนจะหันไปมองบ๊อบบี้เพื่อนจอมพูดมากของตัวเองด้วยสายตานิ่งๆ
มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาขยับเเว่นที่เสมือนเป็นดวงตาคู่หลักของเขาจนบ้างครั้งแอบคิดว่าสิ่งที่ทำให้เขามองเห็นรอบข้างทุกวันนี้คืออะไรกันเเน่ระหว่างดวงตาที่สั้นจนแทบบอดหรือว่าเเว่นกรอบดำทรงสี่เหลี่ยมโง่ๆนี่
“ไม่อ่ะ
ว่าจะไปอ่านหนังสือ มึงอ่ะ”
“อืม...กูว่าจะไปเตะบอลกับพวกชานอู
มึงไปป่ะ”พูดจบก็กระทุ้งศอกใส่สีข้างเพื่อนตัวสูงกว่าเบาๆ
จุนฮเวทำหน้าเบ้เเล้วส่ายใบหน้าหล่อไปมา
กีฬาเป็นยาวิเศษมันไม่ใช่เรื่องจริงสำหรับเขาเลยเเม้เเต่น้อย
ทุกครั้งที่ออกกำลังกายจุนฮเวจะปวดเมื่อยปางตายจนเขาคิดว่าควรจะเอาเวลาไปทำอะไรสักอย่างที่เพิ่มความสุขให้ตัวเองดีกว่า
“กูว่าละ
งั้นไปก่อนละกัน เจอกันพรุ่งนี้มึง!”บ๊อบบี้ยกมือขึ้นโบกอย่างร่าเริงเเล้ววิ่งเเยกไปอีกทาง
จุนฮเวมองเพื่อนตัวเองอย่างเอือมระอาก่อนที่เขาจะก้าวเท้าตามทางเดินไปทางหน้ามหาลัยเพื่อที่จะขึ้นรถเมล์กลับหอของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลจากนี้มากนัก
เเต่ว่าในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินผ่านซอกตึกของหอสมุดก็มองเห็นเงาสองร่างกำลังนัวเนียกันอยู่
จุนฮเวหน้าแดงนิดหน่อยเมื่อมองเห็นผู้หญิงผมยาวตัวเล็กกำลังจููบกับผู้ชายที่ดูไม่สูงมากนักเเต่ว่าใบหน้าหล่อติดจะหวานก็ทำให้ผู้ชายคนนี้โดนคัดเลือกให้เป็นเดือนของคณะบริหารเลยทีเดียว
คิม จินฮวาน คือชื่อของเขา
จุนฮเวกระแอมไอกับตัวเองก่อนที่จะเริ่มก้าวเท้าเดินอีกครั้ง
เเต่เเล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่าเท้าเหยียบอะไรบางอย่าง
ชายหนุ่มยกขาขึ้นก่อนจะหยิบซองเงินนั้นขึ้นมาพลิกไปมาพิจารณาดู
“เฮ้ย!”
แต่เเล้วเสียงไม่เป็นมิตรของใครบางคนก็ดังขึ้น
ซองสี่เหลี่ยมในมือถูกกระชากไปตามด้วยสายตาไม่พอใจของเจ้าของเดือนคณะ
“จะแดกถุงยางเหรอไง”พูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะเดินเดินกลับไปควงเอวหญิงสาวตัวเล็กกว่าเเล้วเดินหายเข้าไปยังซอกตึกนั้น
จุนฮเวกลืนน้ำลายออกมาเมื่อจินตนาการถึงเหตุการณ์อนาคตที่อีกฝ่ายกำลังเดินควงกันไปพร้อมกับถุงยางอนามัยนั้น…
ไม่อายบ้างหรือไงวะ
“เดือนคณะเรานี่เเม่งโคตรหล่อเลยว่ะ
ว่ามั้ยไอ้เน่ ”
“....”
“เฮ้ย!
ไอ้ห่านี่!”
เเรงตบที่ศีรษะอย่างเเรงทำให้จุนฮเวหน้าเเทบทิ่มลงจานข้าว
เจ้าของใบหน้าหล่อที่มีแว่นหนาหันมามองเพื่อนสนิทที่ยิ้มโชว์ฟันกระต่ายด้วยสายตาคาดโทษ
ถ้าทำร้ายร่างกายอีกรอบเห็นทีจุนฮเวจะต้องเตะมันเเล้วจริงๆ
พอหันสายตากลับมาเขาก็เห็นผู้ชายที่เป็นหัวข้อสนทนาของบ๊อบบี้กำลังขมวดคิ้วเเล้วมองมาทางอย่างเอาเรื่อง
จุนฮเวกลืนน้ำลายก่อนจะคว้าช้อนตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวของตัวเองอย่างตั้งใจจนบ๊อบบี้หัวเราะเเซวเเต่ว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ
เพราะว่าเขาไม่กล้าที่จะเงยหน้ามามองใครบางคนยังไงล่ะ!
เเล้ววันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ผู้ชายแว่นหนาชื่อจุนฮเวเดินกลับบ้านคนเดียวเพราะว่าเพื่อนสนิทมีนัดกับเพื่อนอีกกลุ่มไปเตะบอลเช่นเคย
จุนฮเวเดินจับสายกระเป๋าทั้งสองข้างมาตามทางเดินก่อนที่เขาจะต้องหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นคนหน้านิ่งบางคนกำลังเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาหา
จนกระทั่งคนตัวเล็กกว่ามาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายพร้อมกับเลี่ยงสายตาไปทางอื่น
“มองหน้ากูมาหลายรอบเเล้วนะ”
เเรงกระชากที่เเขนทำให้คนตัวสูงกว่าต้องหันหน้ากลับมามองอย่างไม่ชอบใจนัก
จุนฮเวเป็นพวกเก็บตัวเเล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาถึงเนื้อถึงตัวถ้าหากไม่สนิทกัน
และครั้งนี้มันก็ดูเป็นการกระทำที่ดูจะไร้มารยาทสำหรับเขาพอสมควร
“คุณจะเอายังไงกับผม”
“หึ
พูดได้เเล้วเหรอ”
“....”
“กูนึกว่าจะแดกถุงยางอนามัยจนใบ้ไปละ”
จุนฮเวนิ่งไปไม่ได้เเสดงออกความไม่พอใจออกมานอกจากกำปั้นที่กำเเน่นของตัวเอง
เขามองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มเยาะตามด้วยการชายตามองตั้งเเต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก
“หน้าตากวนตีน...อย่างมึงไม่เคยใช้ล่ะสิ”
“คุณคิดถูกแล้วครับ”สิ้นเสียงเข้มที่สวนกลับจินฮวานก็ขมวดคิ้วมองอย่างเอาเรื่อง
เเต่ดูเหมือนว่าคนตัวสูงตรงหน้าจะไม่ใช่พวกสู้คนเพราะอีกฝ่ายทำเพียงก้มหน้าหลบเลี่ยงสายตาเขาตลอด
“คุณสอนผมได้มั้ยครับ”
“อะไรของมึง”
“ก็สอนผมใช้มันไง
โง่ๆแบบผมน่ะถ้าไม่สอนก็ไม่น่าจะรู้เรื่องอะไรพวกนี้”
จินฮวานมองอีกฝ่ายอย่างระเเวง
เเต่เเล้วเเววตานิ่งเฉยนั่นกลับสบตามาอีกครั้งซึ่งคนตัวเล็กนึกเย้ยหยันในใจเพราะว่าเกิดมาไม่เคยเห็นใครโง่จนต้องมาขอร้องคนอื่นในเรื่องแบบนี้
เเละที่สำคัญดูไอ้คนตรงหน้าจะจริงจังกับการขอร้องนี้มากพอดู
“เฮอะ
มึงนี่มันน่าสมเพชจริงๆ ก็ได้ จะถือซะว่าทำบุญ”
พูดจบคนตัวเล็กกว่าก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงนำไป
โดยที่ไม่ทันได้เห็นสายตาบางอย่างที่เผยออกมาภายใต้เเว่นกรอบหนาเเละรอยยิ้มมุมปากที่น้อยคนจะเห็นเลยเเม้เเต่น้อย
เพราะถ้าจินฮวานเห็นก่อนหน้านี้เขาอาจจะไม่คิดเข้ามายุ่งกับ
กู จุนฮเว ก็ได้
ติดแท็กได้ที่ #สอมผมทีสิจินฮวาน ขอบคุณค้าาา
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น