Good morning...My vampire!
“จีวอน...”
“หืม”
“ถ้าพรุ่งนี้เราไม่อยู่กับจีวอนแล้ว
จะทำยังไง”
แสงไฟที่ลุกท่วมรถยนต์คันหนึ่งกลางถนนไม่ได้ทำให้สายตาของเขานั้นละจากมันไปได้เลย
คนตัวสูงยืนนิ่งมองผู้คนที่เริ่มวิ่งออกจากบริเวณนั้นด้วยความหวาดกลัวเนื่องจากอีกไม่นานถังน้ำมันของรถคันดังกล่าวน่าจะกำลังระเบิด
“ฮัน...ฮึก! ฮันบิน!!!”
“ปัง!”
“เดี๋ยวก่อนคุณ! รถมันระเบิดแล้ว
เฮ้ยมาช่วยกันจับเร็ว!”
ผู้คนมากมายต่างมาล๊อคตัวชายหนุ่มเอาไว้ไม่ให้พุ่งตัวเข้าไปยังกองไฟที่กำลังปะทุ
เสียงทุ้มยังคงตะโกนเรียกชื่อคนรักของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
ทำไมเขากับฮันบินถึงต้องแยกกันขับรถมาทั้งที่วันครบรอบและนัดกันไปฉลองเช่นทุกปีพวกเขาก็ไปด้วยกันตลอด
ทำไมไอ้เวรรถตู้คันนั้นถึงต้องขับมาปาดหน้ารถยนต์คนรักของเขาจนพลิกคว่ำ….
ทำไมฮันบินต้องตายล่ะ…
ทำไม...
ทำไม…
“ทำไม!”
คิม จีวอน มัณฑนากร หนุ่มวัยสามสิบห้าปีสะดุ้งตื่นขึ้น
ชายหนุ่มหอบหายใจอยู่เช่นนั้นสักพักก่อนที่เขาจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดตาตัวเอง
“ฝันอีกแล้ว”พึมพำออกมาเสียงเเผ่วเบาก่อนที่เขาจะลุกขึ้น
จีวอนลุกออกจากเตียงเข้าห้องน้ำไปจัดการกิจวัตรตัวเองก่อนที่เขาจะหยิบเสื้อโค้ทสีดำมาสวมใส่ทับเสื้อยืดแขนยาว
ชายหนุ่มเดินเอามือล้วงเสื้อโค้ทพร้อมกับเดินออกจากบ้านท่ามกลางหิมะสีขาวที่ล้อมรอบพื้นที่ไปจนเขามองเเทบไม่เห็นอะไร
น่าจะตกเมื่อคืนสินะ
จีวอนเกลียดฤดูหนาวมากพอสมควรเพราะมันทำให้เขาใช้ชีวิตลำบากพอสมควรโดยเฉพาะเวลาที่ต้องเดินออกจากบ้านไปทำงาน
และเวลาที่เขาหิวจนไส้กิ่วเเต่ว่าไม่มีอะไรหลงเหลือในตู้เย็นเลยเเม้เเต่น้อยจนทำให้ต้องัดตัวเองออกมาจากเตียงในวันหยุดเช่นนี้
สองเท้าก้าวเดินไปด้านหน้าอย่างไม่รีบร้อน
แต่แล้วเขากลับต้องชะงักไปเมื่อบ้านหลังที่ถัดมาจากเขาไม่ไกลถูกกั้นและมีรถตำรวจอยู่เต็มไปหมด
จีวอนฝืนความหนาวเดินเข้าไปใกล้ความวุ่นวายตามด้วยการสะกิดคุณป้าท่านหนึ่งที่เป็นหนึ่งในคนมุงดูเหตุการณ์นั้น
“เขามีอะไรกันครับ”
“มีคนตายน่ะ
ลือกันว่าโดนกัดคอ
ซอมบี้แบบในหนังหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่ดูสภาพบ้านที่พังขนาดนี้ก็เดาไม่ออกเลย”
เขาขมมวดคิ้วทันทีหลังจากได้ยิน
ชายหนุ่มมองเข้าไปภายในความวุ่นวายนั้นอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินจากมา
น่าแปลกจริงๆ
ซอมบี้เหรอ? ตลกน่ะ
ผีดูดเลือดก็ว่าไปอย่าง…..
#
จีวอนใช้เวลาไม่นานในการซื้อของเเละเเน่นอนว่าอาหารที่มันจะทำให้เขาไม่ต้องออกมาข้างนอกบ่อยๆในสภาพอากาศเฮงซวยแบบนี้ก็คืออาหารเเห้งเเละบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปต่างๆ
ชายหนุ่มเดินถือของมากมายเข้ามาภายในรั้วบ้าน เขาถอดรองเท้าผ้าใบคู่เก่าไว้ที่หน้าบ้านก่อนจะล้วงกุญแจจากในกระเป๋ากางเกงออกมาเเล้วไขบ้านเข้าไป
แต่เมื่ิอมองเห็นภายในชายหนุ่มก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อสภาพภาพในบ้านมันถูกค้นชัดๆ
“ชิบหายละ”จีวอนสบถก่อนที่เขาจะเดินไปคว้าไม้กวาดที่พิงผนังอยู่มาถือไว้เพื่อเป็นอาวุธ
ในหัวคิดเเต่คำว่าโจรบุกบ้านเเน่นอน
เขากวาดสายตาไปทั่วเเล้วก็พบว่าประตูห้องครัวเปิดอยู่
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างกดดันก่อนที่เขาจะค่อยๆเอื้อมมือไปผลักประตูให้กว้างกว่าเดิม
และสิ่งที่เห็นก็ทำให้ชายหนุ่มแทบจะล้มทั้งยืน
“ฮัน...”
จีวอนไม่สามารถเปร่งเสียงอะไรออกมาได้อีก
อดีตคนรักของเขาที่ตายเมื่อสิบหกปีก่อนนั่งชันเข่ากอดตัวเองอยู่มุมเค้าท์เตอร์ครัวได้ยังไงกัน!
“เฮ้ย!”
แต่ยังไม่ทันได้ตกใจไปนานกว่านั้นคนตัวเล็กก็พุ่งเข้ามายังเขาอย่างรวดเร็ว
จีวอนเสียหลักล้มลงพื้นโดยที่อีกคนมานั่งคล่อมเขาเอาไว้ เขี้ยวแหลมคมทั้งสองข้างงอกออกมาและมันกำลังจะฝังเข้าซอกคอเขา
ชายหนุ่มหลับตาเเน่น ตัวเขาสั่นด้วยความหวาดกลัว
ไม่ใช่ เด็กนี้ไม่ใช่ฮันบิน
เด็กคนนี้คือผีดูดเลือดที่กำลังจะฆ่าเขา!
เวลาผ่านไปหลายนาทีเเต่ทุกอย่างยังคงเงียบสงบ
จีวอนค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วก็พบว่าเด็กคนดังกล่าวกำลังจ้องเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“อ่านใจไม่ได้?
คู่ชีวิต?”พูดพร้อมกับเอียงคอมองอย่างสนใจ
ดวงตากลมกระพริบปริบซึ่งมันคงจะน่ารักไม่หยอกถ้าไม่มีเขี้ยวคมที่งอกอยู่สองข้างมุมปากนั้น
“คุณปู่ทาโบลบอกว่าจะเจอคู่ชีวิตตอน
16 อ่าาาา
แม่นจังเลย”
“เธอ..เอ่อ
จะไม่กัดฉันแล้วใช่มั้ย”จีวอนถามเสียงสั่นพร้อมกับจ้องใบหน้าใสนั้น
เขาก็เพิ่งสังเกตว่าเด็กคนนี้ถึงเเม้จะเหมือนฮันบินมากเเต่ว่าอายุที่อีกฝ่ายพูดมาเมื่อครู่คือสิบหก
และแน่นอนว่าไม่มีทางเป็นคนรักของเขาเเน่นอนเพราะคนตรงหน้าดูเด็กกว่ามาก
“ไม่กัดคู่ชีวิต”พูดอย่างจริงจังก่อนที่จะร้องเหวอออกมาเมื่อจีวอนลุกนั่งเเล้วจับเอวอีกฝ่ายให้ลุกออกจากตัวเขา
“นายเป็นตัวอะไรกัน!”
“คู่ชีวิตไม่ต้องกลัว
เราชื่อบีไอ เป็นแวมไพร์แต่หนีมาเที่ยว แล้วหาทางกลับไม่ถูกอ่ะ เนี่ย
พูดแล้วก็อยากร้องไห้”ห่อไหล่ลงพร้อมกับก้มหน้า
จีวอนรีบเขยิบตัวออกห่างจากอีกฝ่ายจนชิดผนัง ใครจะไปรู้
ถ้าแม่งหิวขึ้นมาแล้วขย้ำคอเขาอีกล่ะ ใครจะรับผิดชอบ!
“เราหิว
มีเลือดให้เรากินไหม”
พูดพร้อมกับเขยิบเข้ามาหาแต่ว่าจีวอนก็เขยิบหนีอีกครั้งจนแผ่นหลังของเขาชิดมุมห้อง
มันหิว! ไอ้หน้าใสมันหิว!
“อย่า อย่าเข้ามา!”
“อย่าตะคอกซี่
ไม่ชอบเสียงดังเลย”พูดหน้ามุ่ยพร้อมกับปิดหู
จีวอนมองอีกฝ่ายซึ่งไม่มีท่าทีทำร้ายเขาด้วยสายตาประเมิน ก่อนที่เขาจะค่อยลุกยืน
และเด็กน้อยเห็นการเคลื่อนไหวเช่นนั้นก็ลุกขึ้นยืนบ้าง
จีวอนเพิ่งสังเกตว่าเด็กตรงหน้าสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวบางกับกางเกงสแล็คสีดำเท่านั้น
“ไม่หนาวเหรอ”
“หายกลัวเราแล้วเหรอ!
เย้”จีวอนไม่ทันสังเกตว่าเขี้ยวของอีกฝ่ายหายไปตั้งเเต่เมื่อไร
เเต่ว่ารอยยิ้มสดใสที่ปรากฎตรงหน้ามันก็ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย
เด็กคนนี้สดใสกว่าฮันบินสักสิบเท่าได้เลยล่ะมั้ง…
“เธอใช่ไหมที่พังบ้านหน้าปากซอยนั่น”
“อย่ามั่ว!
เราจะไปทำอะไรใครได้ เราไม่กินเลือดคน อ่า เว้นคนชั่วนะ แม่บอกไม่ให้ฆ่าคน”
จีวอนค่อยเดินเลี่ยงอีกฝ่ายไปยังหน้าประตู
“เลือดหมู กินได้ไหม
เดี๋ยวจะออกไปซื้อมาให้”
“ได้เหรอ
น่ารักที่สุดเลย!”
เด็กน้อยพุ่งตัวมากอดอีกฝ่ายเเน่น จีวอนรีบจับเเขนคนตัวเล็กกว่าแล้วผลักเบาๆให้ออกห่าง
“รออยู่นี่ก่อนละกัน”
“ได้ๆ”พยักหน้าถี่ๆก่อนจะเดินไปนั่งจุ้มปุ้กที่โต๊ะอาหารอย่างเรียบร้อย
จีวอนเดินกึ่งวิ่งออกมาจากบ้าน
เขาจะต้องแจ้งใคร
ตำรวจหรือเปล่า!
“คู่ชีวิต?”
แต่แล้วขณะที่เขากำลังเดินหน้าตาเลิกลั่กก็ได้ยินเหมือนเสียงใครบางคนมากระซิบข้างห
ุเขา
“ซื้อมาเยอะๆนะ
ท้องร้องดังมากเลย”
“เมื่อไรเธอจะกลับไปอยู่ในที่ของเธอ”
“คุณคู่ชีวิต อย่าไล่”
“นี่มันสองกว่าแล้ว!”
ใช่แล้ว เป็นเวลาเดือนกว่าที่เขาใช้ชีวิตเหมือนพ่อม่ายเมียตายที่เลี้ยงลูกชายหน้าเหมือนแม่อยู่ทุกวัน
เด็กนี่ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด กลับกันคืออ้อนเขามาก ติดเขามาก จะนอนด้วย
จะไปทำงานด้วย แถมซนอีกต่างหาก
งานการเขาวันๆแทบไม่ได้ทำจนหัวหน้าจะจิกหัวมาด่าอยู่แล้ว
“เลิกเรียกฉันอย่างั้นสักทีจะได้ไหม!”
“งั้นเรียกอะไรดีล่ะ”
พูดจบก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยท่าทีงัวเงีย
แขนเสื้อชุดนอนตกมาจนเห็นลาดไหล่ขาวๆซึ่งมันทำให้จีวอนแอบกลืนน้ำลายลงคอ
“วันนี้คุณคู่ชีวิตไม่ไปทำงานใช่ไหม”
“....”
“พาเราไปเที่ยวหน่อยนะ”
“....”
“น้าๆๆๆ
สัญญาจะกินให้น้อยลงเลย”
โอเค ถ้าจะลุกเเล้วเข้ามากอดเเขนแบบนี้คิมจีวอนจะปฏิเสธอะไรได้ล่ะ!
‘ตู้ม!’
“เบา
สนุกจนเขี้ยวงอกแล้ว”
“อุ้ย”
จีวอนนั่งมองแวมไพร์เด็กพลางยกเบียร์ในมือขึ้นดื่มพร้อมกับนั่งแกว่งเท้าในน้ำที่ริมสระอย่างเพลิดเพลิน
งอแงว่าอยากมาว่ายน้ำก็เลยพามา
เเละเพื่อความปลอดภัยต่อคนอื่นเขาเลยเลือกที่จะพาอีกฝ่ายมาในตอนกลางคืนเนื่องจากร้างผู้คน
จะได้ไม่หิวเลือดมากมายเหมือนวันก่อนที่จะพุ่งไปดูดเลือดหมาข้างบ้านอ่านะ
“คู่ชีวิตลงมาเล่นกับเราไหม”
“เชิญเธอตามสบาย”คนเด็กกว่ามุ่ยหน้า
จากนั้นเขาก็ดำน้ำลงไปซึ่งมันทำให้ผู้ปกครองอย่างคิม จีวอนต้องขมวดคิ้ว
“เฮ้ย!”
แต่แล้วเขากลับต้องร้องลั่นเมื่ออยูู่ดีๆใครบางคนก็โผล่มาจากน้ำก่อนจะดึงมือเขาเพื่อให้ลงน้ำไปด้วยกัน
จีวอนฝืนลืมตาภายใต้น้ำก่อนจะพบว่าใบหน้าใสๆของใครบางคนอยู่ใกล้เขาเสียเหลือเกิน
ไม่ใช่ฮันบิน..
คนตรงหน้าคือบีไอ…
ชายหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องหน้าคนเด็กกว่าที่กำลังจ้องมาเช่นเดียวกัน
จีวอนค่อยๆใช้มือประคองใบหน้าเล็กนั้นเอาไว้ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเมื่อคนเด็กกว่ายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วประกบจูบเขา
บีไอ…
บีไอ…
มือใหญ่รวบเอวเล็กมากอดเอาไว้พร้อมกับพาขึ้นไปยังด้านบน
ฮันบินกอดคออีกฝ่ายพร้อมกับจูบตอบคนแก่กว่า
ถึงบางจังหวะจะเงอะงะไปบ้างเเต่เขาก็พยายาม
พยายามที่จะเป็นคู่ชีวิตที่ดีของอีกฝ่าย
ฮันบินถูกดันไปข้างสระน้ำจนแผ่นหลังกระแทกขอบสระ
จีวอนยังคงจูบเขาอย่างดูดดื่ม
ลิ้นร้อนกวาดทั่วโพรงปากสลับกับดูดดุนเป็นระยะจนกระทั่งบีไอหายใจไม่ทัน
เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกก่อนที่เขาจะเชิดใบหน้าขึ้นเมื่ออีกฝ่ายซุกไซ้ซอกคอของตัวเอง
ความหอมกรุ่นจากผิวกายของแวมไพร์ตัวน้อยทำให้จีวอนแทบเป็นบ้า
“คุณเนื้อคู่...อืม”
“หืม..”
“จะดูดเลือดเราเหรอ
คุณเนื้อคู่เป็นแวมไพร์เหรอ...”คำพูดจากอีกฝ่ายทำให้จีวอนชะงัก
เขาค่อยๆเงยใบหน้าขึ้นมือมองคนผิวขาวในระยะใกล้
“อือ
อยากเป็นแวมไพร์แล้วล่ะ”
#
จีวอนจัดผ้าห่มให้คนเด็กกว่าที่ทิ้งตัวลงข้างตัวเอง บีไอไม่เคยหลับ
เขารู้จากการที่เด็กตัวขาวที่มักลืมตากลมๆจ้องเขามักจะอยู่ในท่าเดิมเสมอตอนเขาตื่น
“อ่านใจคุณเนื้อคู่ไม่ออกเลย”
ชายหนุ่มยิ้มบางออกมาก่อนที่เขาจะยื่นมือไปปัดไรผมของแวมไพร์น้อยอย่างแผ่วเบา
“เธออยากอ่านใจอะไรฉัน”
“เราอยากรู้ว่า...เอ่อ...”
“ว่า?”
“ที่คุณเนื้อคู่จูบเรา...คุณรู้สึกยังไง”ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบทันที
มัณฑนากรทำเพียงจ้องตาคนเด็กกว่านิ่งๆอยู่เช่นนั้น
ก่อนที่เขาจะต้องหลับตาลงเมื่ออีกฝ่ายยื่นใบหน้าเข้ามาหาแล้วประทับลงที่ริมฝีปากชายหนุ่มอย่างแผ่ว
“ห้ามบ่นเหม็นคาวเลือดนะ
เราแปรงฟันแล้ว”จีวอนถึงกับหลุดหัวเราออกมา
เขาค่อยๆยื่นเเขนเข้าไปเเล้วรวบตัวอีกฝ่ายมากอดเอาไว้ มือหนาลูบไปตามกลุ่มผมนุ่ม-v’[uwvแล้วจรดริมฝีปากลงไปอย่างเเผ่วเบา
ขอโทษนะฮันบิน…
ขอโทษนะ...
“ว่ายังไง!
เจอลูกฉันบ้างไหม!”
“ใจเย็นก่อนมินโฮ
ฉันไปตามสืบมาให้แล้ว...เห็นบอกว่าบีไอน่าจะไปโลกมนุษย์”
“ไปได้ยังไง! เจ้าเด็กดื้อเอ้ย!
ถ้าตระกูลยางรู้แล้วถูกฆ่าจะทำยังไง!”
เจ้าของร่างสูงตะคอกคิมดงฮยอก
น้องชายต่างพ่อที่ทำหน้าเครียดเช่นกันหลังจากรู้ถึงความซนของหลานชาย
ต่างจากฮาอีที่ยืนกอดอกฟังเงียบๆยังคงมีทีท่าสงบนิ่งอย่างสิ้นเชิง
“ถ้ายางฮยอนซอกรู้บีไออันตรายเเน่
ไอ้โรคจิตนั่นมันจ้องจะทำร้ายตระกูลเราอยู่แล้ว”
มินโฮยืนกำมือเเน่น
ในใจพลางคิดไปถึงคนรักของตัวเองที่นอนซมเนื่องจากเป็นห่วงลูกชายที่หายไปจนตรอมใจ
เขาจะต้องหาบีไอให้เจอเเล้วพากลับยังโลกแวมไพร์ให้ไวที่สุด
เกลียดชิบหายยาง ฮยอนซอก
“หยิบซิปโปมาให้ฉันหน่อย”
“....”
“จุนฮเว”
คนถูกสั่งเบ้หน้านิดหน่อยก่อนที่เขาจะเปลี่ยนสีหน้ากะทันหันเมื่อถูกลุงขี้เก๊กของตัวเองนั่งกระดิกเท้าอย่างสบายใจสั่งให้เขาหยิบของให้ราวคนใช้
แต่คนอย่างจุนฮเวจะทำอะไรได้นอกจาก
“สักครู่”เขาเดินไปหยิบสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการมาจากในตู้ก่อนจะโยนให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาซึ่งรับได้อย่างเเม่นยำ
“ที่ฉันให้ไปสืบ
เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ไม่อะไร
เเค่ไอ้เด็กเวรนั่นมันหลงอยู่ในโลกมนุษย์”เมื่อได้ยินก็อสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อยจนเห็นเขี้ยวคมที่งอกออกมา
“แก่แล้วก็นอนไหมลุง
เรื่องขัดแย้งของต้นตระกูลก็ปล่อยวาง อย่าสร้างดราม่าให้มากนัก”
“หึ ดราม่าเป็นของหวาน”
จุนฮเวกรอกตาเมื่อได้ยินก่อนจะส่ายหน้าไปมา
ชายหนุ่มพิงสะโพกกับผนังพร้อมกอดอกแล้วจ้องอีกฝ่ายนิ่ง
เลวได้ใจจริงๆลุงผม
“ฉันจะไปตามฆ่ามัน”
“ว่าไงนะ!”
“เรื่องบาดหมางของสองตระกูลกำลังจะจบลง”
“....”
“ตรงที่พวกมันแพ้!”
“วันนี้เราจะไปไหนกันเหรอคุณคู่ชีวิต”
“เหอะน่ะ
มาให้ฉันจัดเสื้อผ้าให้เร็ว”ว่าจบก็ดึงข้อมือคนตัวเล็กกว่าให้มายืนหว่างขาตัวเองที่นั่งอยู่บนเตียงก่อนจะใช้มือจับเซตผมให้คนตรงหน้า
“เขี้ยวงอกอีกแล้ว
หิวเหรอ”จีวอนพูดตามด้วยการใช้ปลายนิ้วเเตะมุมปากบีไอเบาๆซึ่งอีกฝ่ายก็เม้มปากแล้วพยักหน้าออกมาอย่างอายๆเนื่องจากเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเพิ่งจะขอจีวอนดื่มเลือดในตู้เย็นไปสองแก้วแน่ะ
“รอแปบ”
จีวอนพูดเท่านั้นก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเเล้วเดินผ่านหน้าเด็กน้อยไป
ใช้เวลาไม่นานก็เดิินกลับมาพร้อมกับแก้วที่ภายในมีเลือดหมูแดงสดอยู่ภายในนั้น
ดวงตากลมของคนที่นั่งรอนั้นเป็นประกายทันที
“คุณคู่ชีวิตใจดีที่สุด!”พูดพร้อมกับใช้สองมือไปรับเเก้วมาเเล้วดื่มอย่างเอร็ดอร่อย
จีวอนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกอุ่นในใจไม่ถูก
การดูเเลเด็กตรงหน้าเป็นสิ่งที่เขาทำแล้วรู้สึกสบายใจเเบบไม่เคยเป็นมาก่อน
“เราจะไปงานเลี้ยงรุ่นกัน”
“หา?”
“ก็...งานรวมเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน”
“เเล้วคุณเนื้อคู่พาเราไปทำไมเหรอ”
‘มึงต้องพาแฟนใหม่มึงไปอวดให้ได้นะจีวอน
พวกกูนี่รอเลย ใครกันวะผ่านกำเเพงมึงมาได้ อยากกราบตีน’
“ก็...ไม่อยากให้อยู่บ้านคนเดียว”บีไอนิ่งไปเมื่อได้ยิน
เด็กน้อยใจฝ่อลงไม่น้อยเมื่อคิดว่าบางครั้งจีวอนจะรู้สึกอะไรกับเขาบ้างจนพาไปงานพวกนี้…
แต่สุดท้ายก็เปล่าเลย…
“คุณเนื้อคู่...”
“หือ?”
ไม่ชอบเราบ้างเลยเหรอ…
“มีอะไรหรือเปล่าบีไอ”
“ไม่...ไม่มี
เราไปกันเถอะ”
“งานนี้น่ะเหรอ”
“อือ
มันกำลังจะพาไอ้เด็กนั่นออกนอกบ้าน และนี่คือโอกาสของเรา”
จุนฮเวพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากแล้วมองลงจากต้นไม้ใหญ่ที่ตนเองเเละลุงของตนนั่งอยู่ด้านบนมานาน
เขามีแผนอยู่ในหัวเต็มไปหมด
เเละเชื่่อเถอะว่ามันดต่อตัวจุนฮเวอย่างยิ่ง
“ลุงมีพวกกระจ๊อกเยอะเเยะ
ไม่ต้องถึงมือผมหรอกมั้ง”ยางฮยอนซอกหันไปมองหลานชายผู้ไม่สนใจโลกด้วงหางตา
ก่อนที่เขาจะดีดนิ้วหนึ่งครั้งเเล้วปรากฏเหล่าแวมไพร์ตระกูลของตัวเองที่แฝงตัวอยู่
แววตาแดงก่ำนับสิบที่ปรากฏสร้างความสะใจให้เขาไม่น้อย
ไอ้มินโฮมันจะต้องอกแตกตายที่เขาฆ่าลูกมัน!คนทั้งหมดกระโดดลงไปด้านล่างก่อนจะพุุ่งตัวเข้าไปทำร้ายคนภายนอกงานจนเกิดความวุ่นวาย
แวมไพร์ตาแดงจับผู้คนดูดเลือกอย่างบ้าคลั่ง
ซึ่งคนเหล่านี้เป็นเพียงเเค่เหยื่อตัวเล็กๆเท่านั้น
เทีบไม่ได้กับเป้าหมายที่เเท้จริงเลยเเม้แต่น้อย...
“คุณเนื้อคู่
คือเราอยากกลับเเล้ว”
จีวอนหันไปมองเด็กด้านข้างที่เริ่มงอแง
เขาโอบไหล่อีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้เเล้วกระซิบใกล้ใบหน้าผ่านเสียงเพลงที่ดังพอสมควร
“ทำไมล่ะ”
“เรากลัวทำแหวนร่วง
คือเรายังไม่เก่งที่ควบคุมตัวเองขนาดนั้น ดีนะที่เราใส่แหวนของพ่อวงนี้มา...”
“ขี้กลัวตั้งเเต่เมื่อไร”
“เรากลัว...”
คนเด็กกว่าเงยหน้าขึ้นแล้วบังเอิญทีริมฝีปากนิ่มจรดปลายคางจีวอนเข้าอย่างจัง
จีวอนสัมผัสไม่ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่า
แต่เขาสัมผัสได้ว่าเวลานี้ตัวเองต้องการจะจูบบีไอจนอดใจไม่ไหว
จีวอนเเนบริมฝีปากลงกับคนเด็กกว่าไว้เช่นนั้นสักพักแล้วค่อยละออกมาทั้งคู่สบตากันอยู่เช่นนั้นเนิ่นนานจนกระทั่งเป็นจีวอนที่เอ่ยทำลายความเงียบ
“ฉันก็กลัว...”
“....”
กลัวว่าจะรักเธอมากไปกว่านี้…
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”เสียงกรีดร้องทำให้บีไอและจีวอนสะดุ้ง
เขาทั้งสองลุกขึ้นยืนก่อนที่บีไอจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นใครเดินเข้ามาภายในท่ามกลางความวุ่นวายของผู้คน
เด็กน้อยยืนขวางจีวอนเอาไว้ทันทีเมื่อเป็นเช่นนั้น เขาจำได้ดีว่าไปหมวกแบนนี่มันคือศตรูของตระกูลเขานั่นเอง
“ไงเด็กน้อย
ฉันมารับกลับบ้าน”ทุกจังหวะของการพูดเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคม
มันทำให้จีวอนขนลุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
เขากวาดตามองผู้บุกรุกนับสิบที่กำลังมองมายังพวกเขา
“คุณเนื้อคู่ หนีไป”
“เธอพูดบ้าอะไร”ยังไม่ทันที่จีวอนจะพูดจบ
หนึ่งในแวมไพร์ผู้บุกรุกก็วิ่งเข้ามาด้วยความว่องไว
บีไอออกแรงผลักจีวอนจนชายหนุ่มกระเด็นตัวลอยไปกระแทกฝาผนังอย่างเเรง
ก่อนที่แวมไพร์ตัวน้อยที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเหลืองจะเข้าไปต่อยผู้ชายตัวใหญ่กว่าเกือบสองเท่าคนนั้นซึ่งอีกฝ่ายก็เสียหลักไปเล็กน้อยด้วยความที่ยังไม่ทันตั้งตัว
ก่อนที่แวมไพร์ตัวนั่นจะพุ่งเข้ามาบีบคอบีไอเอาไว้
“แค่กๆ!”
“ยังไม่ถึงมือฉันก็จะหมอปัญหาแล้วเหรอตัวน้อย
แล้วนี่ใครนะ คุณเนื้อคู่ ฮ่าๆๆๆๆๆ ฉันอยากจะหัวเราะ
ไอ้เด็กนี่แม่งคู่ชีวิตเป็นมนุษย์ว่ะ”บีไอพยายามจะต่อยอีกฝ่าแต่ว่าก็ทำไม่ได้
เขาถูกยกขึ้นจนตัวลอยก่อนจะถูกเหวี่ยงไปยังกำแพงจนผนังเกิดรอยเเตกเป็นทางยาว
ซึ่งพลังครั้งนี้รุนเเรงกว่าที่บีไอผลักจีวอนไปมากนัก
“บีไอ!”จีวอนร้องออกมาก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปประคองคนตัวเล็กเอาไว้
บีไอไอโขลกออกมาตามด้วยการหันไปองเหล่่าศัตรูอีกครั้ง ดวงตาสีเหลืองหันกลับมามองจีวอนพร้อมกับพูดอย่างจริง
“หนีไป...คุณคู่ชีวิต”
“พูดอะไรออกมา!”
“ระวัง!”บีไอร้องออกมาก่อนที่เขาจะผลักจีวอนอีกครั้งและเป็นเขาเองที่โดนยางฮยอนซอกต่อยเข้าที่ใบหน้าหน้าอย่างจังเลือดสดไหลออกจากริมฝีปากอิ่มเป็นทาง
เด็กน้อยถูกกระชากศีรษะจนหน้าเเหงน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
วันนี้ฉันจะฆ่าแก”ดวงตาแดงก่ำจ้องไปยังเด็กน้อยที่หายใจรวยรินเต็มที
บีไอไม่เก่งเรื่องการต่อสู้อันนี้ใครๆต่างรู้ดี
แต่ว่าตอนนี้เขากลัยอยากแข็งแกร่งขึ้นมาเพราะยังไม่อยากตาย…
บีไอยังอยากนอนมองหน้าอีกฝ่ายในวันที่เขานอนไม่หลับ
บีไอยังอยากอ้อนอีกฝ่ายเวลาที่เขาหิว
บีไอชอบจูบของจีวอนมากที่สุดในโลกเลย
บีไอยังอยากอยู่กับคู่ชีวิตของเขา...
“อย่าแตะต้องเขา”แต่เเล้วมือหนาของใครบางคนกลับกำเเน่นที่มือของยางฮยอนซอก
อีกฝ่าดูเหมือนจะอึ้งไปไม่น้อยที่มนุษย์คนนี้จะอวดดีกับเขา
‘พลั่ก!’
“อั่ก!”
“คุณ...คู่ชีวิต”บีไอเรียกคนที่ตัวเองรักอีกครั้งเมื่อจีวอนโดนฮยองซอกต่อยเข้าที่ใบหน้าจนอีกฝ่ายฟุบไป
บีไออยากจะเข้าไปช่วยเหลือเกิน
แต่เขาเจ็บจนแทบขยับตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ…
“ฉันจะเผาพวแกให้ตายไปด้วยกัน”
“อย่า...อย่าทำ...เขา”
จีวอนร้องบอก เขาสำลักเลือดที่ยังคงไหลอยู่ในช่องปากของตัวเองก่อนจะฝืนถัดตัวมากอดบีไอไว้เเน่น
“ทำฉัน...แล้วปล่อย..บีไอ”
“ฮึก...”
บีไอร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น
เขากลัวจนตัวสั่นไปหมดเเล้วแต่ว่าเด็กน้อยก็รู้ดีว่าไม่มีใครช่วยเขาได้
ที่นี่อันตรายเกินไปอย่างที่พ่อกับแม่เคยบอกเอาไว้…
เขากอดคุณเนื้อคู่ของตัวเองตอบเช่นเดียวกัน
ทำไมเวลาของเรามันถึงได้สั้นขนาดนี้กันนะ….
“ฉันดีใจที่เป็นคู่ชีวิตของเธอนะ”
“...”
“ก่อนหน้านี้ที่เธอถามฉันว่าชอบเธอบ้างไหม...มันมากกว่านั้นอีก
มากกว่านั้นบีไอ”
“หึ
พวกแกเลิกพร่ำเพ้อได้เเล้ว!”ยางฮยอนซอกหันไปรับคบเพลิงจากลูกน้องก่อนจะใช้มันชี้ไปที่บุคคลทั้งสอง
“ขอให้พวกแกมีความสุขกับึวามตายที่ฉันเลือกให้!”
#
มนุษย์กับแวมไพร์จะรักกันได้อย่างนั้นเหรอ?
เป็นข้อถกเถียงมาตั้งเเต่สมัยซง มินโฮ
ที่ไปช่วยมนุษย์คนหนึ่งที่รถคว่ำตายแล้วเขาก็หลงรักเด็กผู้ชายคนนั้นตั้งแต่เเรกพบ
เเละใช่ที่เขาเปลี่ยนอีกฝ่ายจนเป็นเช่นเดียวกัน
พวกเขามีลูกที่หน้าตาเหมือนแม่ราวกับถอดแบบมาเเละเขาเองก็รักลูกชายตัวน้อยมากที่สุด
วันนั้นที่เขาไปช่วยลูกชายยังโลกมนุษ์เเล้วฆ่าตระกูลยางจนหมดสิ้นก็ได้พบกับความจริงที่ว่าลูกชายตัวน้อยของเขาพร้อมกับผู้ชายที่เขาสัมผัสได้ว่าเป็นว่าที่ลูกเขยนั้นเสียชีวิตเเล้ว
ซง มินโฮตัดสินใจพาทั้งสองกลับยังโลกแวมไพร์
เขาปรึกษาคนในตระกูลเเล้วตกลงกันว่าจะรวมพลังชุบชีวิตให้กับคนทั้งคู่….
และที่สำคัญคือเขาจะต้องเปลี่ยนผู้ชายคนนั้นให้เป็นแวมไพร์เช่นเดียวกัน…
หลายชีวิตกำลังยืนอยู่รอบเตียงที่มีบุคคลสองคนกำลังนอนนิ่งอยู่ข้างกัน
บีไอที่เริ่มขยับตัวก่อนค่อยๆยกมือขึ้นมาขยี้ตาก่อนจะมองทุกคนรอบเตียง
เด็กน้อยเด้งตัวขึ้นพร้อมกับไล่สายตาไปยังคนในตระกูลตนเองเรียงคนก่อนที่ดวงตากลมจะจดจ้องยังผู้ชายใส่ชุดขาวสะอาดเช่นเดียวกับตนที่ยังคงนอนนิ่ง
“คุณคู่ ฮึก..ชีวิต”
“....”
ราวกับได้ยินเสียงเรียก…
เขาที่รอใครบางคนปลุกค่อยๆลืมดวงตาทั้งสองข้างขึ้น…
ข้างหนึ่งที่เป็นสีเหลือง...และอีกข้างที่เป็นสีแดงเพราะถูกให้ดืมเลือดยางฮยอนซอกเข้าไป…
เขี้ยวแหลมคมค่อยๆงอกออกมาจนเหล่าผู้คนที่มองดูหายใจสะดุดด้วยความหวาดหวั่น...
เขาจะเป็นผู้เเข็งแกร่งที่สุด…
รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏที่มุมปากแวมไพร์คนล่าสุด
“อรุณสวัสดิ์
แวมไพร์ปิอาของพี่”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น