CUT พายัพ 3

หรือว่าเขาแค่...

“ผมไม่ใช่ที่ระบายความเอาเเต่ใจของพี่หรอกครับ ปล่อยผมไปเถอะ อื้อ!”

ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบเขาก็ประกบริมฝีปากลงมา ผมที่ยังไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอเผยอปากรับลิ้นร้อนที่เข้ามากวาดต้อนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ผมทั้งดิ้นทั้งตีเเต่ว่าพี่เขาก็ยังไม่หยุดจนกระทั่งรู้สึกได้ว่าเข็มขัดถูกปลดตามด้วยซิบกางเกงจึงเลื่อนมือลงไปเพื่อรั้งขึ้น เพียงเเต่ผู้ชายใจร้ายกลับไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เขาตรึงข้อมือผมด้วยมือข้างเดียวในขณะที่มืออีกข้างก็ถอดสิ่งปกปิดส่วนล่างของผมออกจนหมด

“ฮึก ช่วยด้วยครับ!”

ทางเลือกสุดท้ายก็คือการร้องขอความช่วยเหลือซึ่งเเน่นอนว่ามันไม่มีทางที่จะมีคนเคาะห้องมาเเล้วช่วยผมเหมือนในละคร พี่พายัพก้มลงมาเเล้วใช้ริมฝีปากครอบครองยอดอกของผมพร้อมกับใช้ลิ้นเล่นกับมันจนตื่นตัว เสื้อนิสิตที่ใส่อยู่ถูกปลดกระดุมจนหมดในขณะที่ส่วนล่างนั้นไม่เหลืออะไรเลย

ผมรู้กลัวจนเนื้อตัวสั่นไปหมด เเละทันทีที่มือใหญ่กอบกุมส่วนนั้นเเล้วรูดขึ้นลงผมก็หอบหายใจเเรงเเล้วพยามยามบิดตัวหนี เเต่ว่าเขาก็ใช้ร่างสูงใหญ่ของตัวเองมาทับผมเอาไว้จนขยับไม่ได้

“อ๊ะ..พี่..ฮึก...หมอกกลัว”

ผมกัดริมฝีปากเเล้วบิดเร้ารางกายอย่างรุนเเรงเมื่อความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยกำลังทำให้หัวใจเต้นรัว ขาของผมถูกจับอ้ากว้างตามด้วยการเเทรกตัวเข้ามาของพี่พายัพ ผมรับรู้ว่ามันไม่มีทางหนีสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นอีกต่อไปแล้ว จึงหลับตาลงเเล้วกัดริมฝีปากแน่นเมื่อบางสิ่งเข้ามา

“อึก...พี่...ผมเจ็บ หมอกเจ็บ”เขาไม่ได้ฟังคำพูดเจือเสียงสะอื้นของผมเลยเเม้เเต่น้อย ผมไม่เห็นอะไนทั้งนั้นเพราะว่าตัวเองกำลังหลับตาอยู่ ได้ยินเพียงเสียงรูดซิปกางเกงซึ่งมันทำให้ผมอยากจะกัดลิ้นให้ตายไปเสียตรงนี้

“จะไม่ลืมตาก็ไม่เป็นไร”

เสียงเย็นที่เอ่ยขึ้นทำให้ผมกำมือทั้งสองเเน่น เเละทันทีที่เขาปล่อยมันให้เป็นอิสระผมก็ลดมือมาที่หน้าท้องตัวเองแทน

“อึก..โอ้ย”ผมกัดปากแน่นเมื่อสัมผัสถึงบางสิ่งที่ใหญ่โตกว่าเมื่อครู่เข้ามาภายในร่างกาย มันทำให้ผมเจ็บปวดจนแทบจะใช้ขาทั้งสองถีบพื้นเพื่อหนี เเต่เหมือนว่าคนใจร้ายจะไม่ยอม พี่เขาใช้มือยึดขาผมเเน่นเเล้วเริ่มขยับ

“ฮึก...ใจร้าย...”ผมพูดออกไปจากนั้นก็ค่อยๆฝืนลืมตาขึ้น หยาดน้ำที่มันพร่ามัวไหลลงสองข้างแก้มก่อนจะจ้องใบหน้าหล่อที่นอนทับลงมาเเล้วกอดผมไว้ทั้งที่ส่วนล่างยังขยับ ความเจ็บปวดเริ่มลดลงเมื่อถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่น ความเสียวกระสันมันแปลกใหม่สำหรับผมมากเลยทีเดียว

เชื่อเถอะครับว่าตั้งเเต่เกิดมาผมไม่เคยช่วยตัวเองเลยสักครั้ง…

พี่พายัพหอบกระเส่าอยู่ข้างแแก้มผม ลมหายใจร้อนๆที่รดบริเวณต้นคอมันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างน่าโมโหตัวเอง

“อ๊ะ...อื้อ..”

เสียงน่าเกลียดของผมขาดหายไปเมื่อโดนอีกฝ่ายจูบปิดปาก ผมสัมผัสได้ว่าเนื้อตัวทั้งผมเเละเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เเละเมื่อพี่เขาเพิ่มความถี่พร้อมกับช่วยรูดส่วนนั้นของผมไม่นานก็รู้สึกเหมือนถึงปลายฝัน 

ร่างกายผมกระตุกพร้อมกับหยาดน้ำที่ทำให้หน้าท้องของตัวเองเลอะไปหมด ผมนอนหอบหายใจอยู่เช่นนั้น มันไม่มีเเรงที่จะเอ่ยห้ามอะไรอีกต่อไปแล้วนอกจากให้คนด้านบนได้ทำตามใจตัวเองจนถึงที่สุด เเล้วเสียงครางสุดท้ายในลำคอของพี่เขาดังขึ้น จากนั้นใบหน้าหล่อก็ซบลงที่ซอกคอของผมพร้อมกับสูดลมหายใจอย่างนั้นสักพัก และทันทีที่พี่เขาลุกออกไปผมก็นั่งบ้าง มือทั้งสองพยายามดึงชายเสื้อมาปิดบังส่วนน่าอายเอาไว้ 

มีต่อจ้าาา