เฮียสอง CUT

[SF Byunggon x Hyungsuk] The Enemy-อริพี่ชาย 01 (ฮยอนซอก มึงอยู่ไหน!) เสียงเกรี้ยวกราดที่มาจากปรายสายทำให้คนที่กำลังเดินมองทางหน้ามุ่ย ‘ชเว ฮยอนซอก’ เด็กหนุ่มวัยสิบแปดที่เพิ่งได้ออกมาเผชิญโลกภายนอกจากบ้านคุณยายที่ต่างจังหวัดเข้ามาเรียนอุดมศึกษาในเมืองมองไปรอบๆเเล้วก็พบว่าทุกด้านมันคือตึกที่คล้ายคลึงกันไปหมดจนทำให้เขาสับสน เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาเดินเข้ามาในสวนหลังมหาลัยซึ่งมันก็ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มอยากจะตบหน้าผากเเล้วก่นด่าตัวเองให้เจ็บแสบสักครั้งเพราะว่าฮยอนซอกกำลังหลงทาง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องน่าบันเทิงใจนักเพราะว่าเขากำลังจะสายตั้งเเต่วันเเรกที่เข้าเรียน! เเต่เเล้วเสียงเครื่องมือสื่อสารที่ดังขึ้นก็ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งก่อนจะล้วงสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับ (ฮยอนซอก! อยู่ไหน พี่จะได้ไปรับ!) “เฮ้ย ไม่ต้องน่ะพี่มินโฮ ผมโตเเล้วน่า แค่นี้ก่อนนะ ไม่เกินสิบนาทีถึงตึกแน่นอน” ยังไม่ทันที่จะฟังพี่ชายตัวเองตอบกลับอะไรก็รีบกดตัดสายเพราะกลัวว่าจะโดนด่าที่โง่เเล้วยังทำตัวอวดดี เเต่พี่ ‘มินโฮ ’ก็ชอบทำเหมือนเขาเป็นเด็กซะแบบนี้จนบางทีก็...

#สอมผมทีสิจินฮวาน 1 @kamonwan271 “ ไอ้เน่! วันนี้ไปไหนป่ะวะ ” คนถูกกอดคอจากด้านหลังสะดุ้งตกใจก่อนจะหันไปมองบ๊อบบี้เพื่อนจอมพูดมากของตัวเองด้วยสายตานิ่งๆ มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาขยับเเว่นที่เสมือนเป็นดวงตาคู่หลักของเขาจนบ้างครั้งแอบคิดว่าสิ่งที่ทำให้เขามองเห็นรอบข้างทุกวันนี้คืออะไรกันเเน่ระหว่างดวงตาที่สั้นจนแทบบอดหรือว่าเเว่นกรอบดำทรงสี่เหลี่ยมโง่ๆนี่ “ ไม่อ่ะ ว่าจะไปอ่านหนังสือ มึงอ่ะ ” “ อืม...กูว่าจะไปเตะบอลกับพวกชานอู มึงไปป่ะ ” พูดจบก็กระทุ้งศอกใส่สีข้างเพื่อนตัวสูงกว่าเบาๆ จุนฮเวทำหน้าเบ้เเล้วส่ายใบหน้าหล่อไปมา กีฬาเป็นยาวิเศษมันไม่ใช่เรื่องจริงสำหรับเขาเลยเเม้เเต่น้อย ทุกครั้งที่ออกกำลังกายจุนฮเวจะปวดเมื่อยปางตายจนเขาคิดว่าควรจะเอาเวลาไปทำอะไรสักอย่างที่เพิ่มความสุขให้ตัวเองดีกว่า “ กูว่าละ งั้นไปก่อนละกัน เจอกันพรุ่งนี้มึง! ” บ๊อบบี้ยกมือขึ้นโบกอย่างร่าเริงเเล้ววิ่งเเยกไปอีกทาง จุนฮเวมองเพื่อนตัวเองอย่างเอือมระอาก่อนที่เขาจะก้าวเท้าตามทางเดินไปทางหน้ามหาลัยเพื่อที่จะขึ้นรถเมล์กลับหอของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลจากนี้มากนัก เเต่ว่าในขณะที่ชายหนุ่มกำ...

ทันทีที่ผมพูดจบคนที่ผมกำลังเเนบแก้มลงที่แผ่นหลังเขาก็หันกลับมา ดวงตาเรียวนั้นไม่ได้ฉายเเววสับสนอย่างที่คิด มือทั้งสองข้างประคองไว้ยังสองข้างแก้มก่อนที่เขาจะก้มลงมาประทับริมฝีปาก จีวอนใช้สองมือจับเอวผมเเล้วยกตัวให้ขึ้นไปนั่งข้างซิงค์ล้างจาน เราสองคนต่างเริ่มหอบหายใจเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อต่างฝ่ายต่างเริ่มเเลกลิ้นอย่างอย่างรุนเเรง จีวอนเข้ามายืนบริเวณหว่างขาซึ่งผมเองก็เกี่ยวขาทั้งสองข้างรอบเอวสอบเเล้วจงใจเสียดสีไปมา “ อา.. ” ผมร้องครางพร้อมกับเงยใบหน้าขึ้นเมื่อจีวอนก้มลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอ มือของเขาล้วงเข้าไปในสาบเสื้อลากผ่านผิวเเล้วออกเเรงบีบเค้นตามเนื้อตัวอย่างรุนเเรงเเต่ว่าความเจ็บมันกลับต่อสู้ความรู้สึกดีที่ทั้งผมเเละเขากำลังมีอยู่ไม่ได้ ทั้งสองมือผมเเทรกตามเส้นผมสีเข้มสุขภาพดีของอีกฝ่ายเเล้วก็ต้องขยำมันไว้เมื่อริมฝีปากของเขาไล้ลงมาจนถึงยอดอก จีวอนยังคงเก่งกาจเรื่องพวกนี้จนผมแอบคิดว่าในระหว่างที่เราห่างกันผู้ชายที่กำลังละจากร่างกายผมไปเเล้วถอดเสื้อของตัวเองออกเคยทำกับคนอื่นไหม.. ผมถอดเสื้อยืดของตัวเองบ้างตามด้วยกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่อย่างรวดเร็วก่อนจะยืดตัวคุกเข่าให้คนที่ถลาเ...

หรือว่าเขาแค่... “ ผมไม่ใช่ที่ระบายความเอาเเต่ใจของพี่หรอกครับ ปล่อยผมไปเถอะ อื้อ! ” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบเขาก็ประกบริมฝีปากลงมา ผมที่ยังไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอเผยอปากรับลิ้นร้อนที่เข้ามากวาดต้อนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมทั้งดิ้นทั้งตีเเต่ว่าพี่เขาก็ยังไม่หยุดจนกระทั่งรู้สึกได้ว่าเข็มขัดถูกปลดตามด้วยซิบกางเกงจึงเลื่อนมือลงไปเพื่อรั้งขึ้น เพียงเเต่ผู้ชายใจร้ายกลับไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เขาตรึงข้อมือผมด้วยมือข้างเดียวในขณะที่มืออีกข้างก็ถอดสิ่งปกปิดส่วนล่างของผมออกจนหมด “ ฮึก ช่วยด้วยครับ! ” ทางเลือกสุดท้ายก็คือการร้องขอความช่วยเหลือซึ่งเเน่นอนว่ามันไม่มีทางที่จะมีคนเคาะห้องมาเเล้วช่วยผมเหมือนในละคร พี่พายัพก้มลงมาเเล้วใช้ริมฝีปากครอบครองยอดอกของผมพร้อมกับใช้ลิ้นเล่นกับมันจนตื่นตัว เสื้อนิสิตที่ใส่อยู่ถูกปลดกระดุมจนหมดในขณะที่ส่วนล่างนั้นไม่เหลืออะไรเลย ผมรู้กลัวจนเนื้อตัวสั่นไปหมด เเละทันทีที่มือใหญ่กอบกุมส่วนนั้นเเล้วรูดขึ้นลงผมก็หอบหายใจเเรงเเล้วพยามยามบิดตัวหนี เเต่ว่าเขาก็ใช้ร่างสูงใหญ่ของตัวเองมาทับผมเอาไว้จนขยับไม่ได้ “ อ๊ะ..พี่..ฮึก...หมอกกลัว ” ผมกัดริมฝีปากเเล้วบิดเร้า...

ความรู้สึกเมื่อหลายปีก่อนเหมือนมันปะทุขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสบตากัน เนิ่นนานเช่นนั้นจนกระทั่งจีวอนค่อยๆแหวกคอเสื้อที่แกะกระดุมไม่หมดให้เปิดกว้าง ผิวเนียนขาวที่อยู่ตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุด เขามองหน้าฮันบินที่กัดริมฝีปากตัวเองเเน่นก็อดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วหัวเเม่มือสัมผัสเบาๆเป็นเชิงห้ามการกระทำนั้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆก้มลงมาใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อร่างสูงก้มลงมาประทับริมฝีปากที่หัวไหล่อย่างแผ่วเบาก่อนจะลากขึ้นไปจนถึงซอกคอขาว เเรงดูดดุนที่เกิดขึ้นทำให้ฮันบินนิ่วหน้า เเต่ว่าเขาก็ยอมเอนศีรษะเพื่อให้บ๊อบบี้ทำได้สะดวงมากยิ่งขึ้น สายน้ำที่ยังคงไหลเริ่มสร้างความหนาวเหน็บมากกว่าเดิมจนฮันบินต้องยกมือขึ้นมาจับชายเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้ เด็กหนุ่มหลับตาพริ้มรับการสัมผัสบริเวณซอกคอที่เริ่มรุนเเรงเพิ่มมากขึ้้น ลมหายใจของเขาเริ่มหอบถี่เมื่อโดนจีวอนผลักให้ยืนพิงพนังเเล้วอีกฝ่ายก็ตามมาปล้นจูบอย่างดูดดื่ม ฮันบินเองก็ดึงชายเสื้อของอีกฝ่ายเลิกขึ้นซึ่งบ๊อบบี้ก็ยกแขนยอมให้ถอดอย่างง่ายดาย เสียงจูบของทั้งคู่ดังเเข่งกับเสียงน้ำเย็นที่ไหลซ่าผกผันกับบรรยากาศรอบ...