[SF Byunggon x Hyungsuk]The Enemy-อริพี่ชาย-1

[SF Byunggon x Hyungsuk]

The Enemy-อริพี่ชาย

01

(ฮยอนซอก มึงอยู่ไหน!)

เสียงเกรี้ยวกราดที่มาจากปรายสายทำให้คนที่กำลังเดินมองทางหน้ามุ่ย ‘ชเว ฮยอนซอก’ เด็กหนุ่มวัยสิบแปดที่เพิ่งได้ออกมาเผชิญโลกภายนอกจากบ้านคุณยายที่ต่างจังหวัดเข้ามาเรียนอุดมศึกษาในเมืองมองไปรอบๆเเล้วก็พบว่าทุกด้านมันคือตึกที่คล้ายคลึงกันไปหมดจนทำให้เขาสับสน

เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาเดินเข้ามาในสวนหลังมหาลัยซึ่งมันก็ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มอยากจะตบหน้าผากเเล้วก่นด่าตัวเองให้เจ็บแสบสักครั้งเพราะว่าฮยอนซอกกำลังหลงทาง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องน่าบันเทิงใจนักเพราะว่าเขากำลังจะสายตั้งเเต่วันเเรกที่เข้าเรียน! เเต่เเล้วเสียงเครื่องมือสื่อสารที่ดังขึ้นก็ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งก่อนจะล้วงสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับ

(ฮยอนซอก! อยู่ไหน พี่จะได้ไปรับ!)

“เฮ้ย ไม่ต้องน่ะพี่มินโฮ ผมโตเเล้วน่า แค่นี้ก่อนนะ ไม่เกินสิบนาทีถึงตึกแน่นอน”

ยังไม่ทันที่จะฟังพี่ชายตัวเองตอบกลับอะไรก็รีบกดตัดสายเพราะกลัวว่าจะโดนด่าที่โง่เเล้วยังทำตัวอวดดี เเต่พี่ ‘มินโฮ ’ก็ชอบทำเหมือนเขาเป็นเด็กซะแบบนี้จนบางทีก็เหมือนว่าฮยอนซอกอายุสามขวบไปได้ รู้เเล้วว่าห่วงเเต่บางทีการที่เด็กสิบแปดยังคอยให้พี่ชายทำอะไรให้ทุกอย่างมันก็ไม่เป็นเรื่องที่ควรไม่ใช่เหรอ

ในขณะที่คิดอะไรเพลินๆก็ดูเหมือนสวรรค์จะเป็นใจเมื่อดวงตากลมเหลือบไปเห็นผู้ชายใส่ฮูดสีดำคลุมผมซึ่งกำลังนั่งเหยียดขากอดอกหลับตาพิงต้นไม้ใหญ่อยู่

จะเข้าไปถามดีมั้ยนะ…

คิดอยู่เช่นนั้นสักพักจนกระทั่งมือถือของเขามีสายเข้าเสียงดัง ฮยอนซอกลนลานกดปิดเสียงเพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวนคนที่นอนอยู่ เเต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเเล้วเพราะผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นกำลังลืมตาจ้องมาทางเขาเขม็ง

“เอ่อ ขอโทษครับ ผมเเค่หลงทางมาเเถวนี้ กำลังจะไปเเล้ว ”พูดจบก็หันหลังกลับเเล้ววิ่งออกไปอย่างไม่รู้ทิศทางเพราะกลัวว่าจะโดนด่าที่กล้าปลุกชายแปลกหน้าให้ตื่นโดยไม่ใช่เรื่อง ซึ่งเจ้าตัวไม่ทันได้ทันสังเกตว่าตัวเองทำของตกไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

ขายาวที่สวมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังเดินเข้ามาที่สิ่งของดังกล่าว เขาหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นกระเป๋าเงินของเด็กหน้าซื่อที่วิ่งออกไปโดยที่เขาเองก็เอ่ยเรียกไม่ทัน ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าเงินสีดำออกก็พบเพียงบัตรนักศึกษาเเละเงินอีกจำนวนนิดหน่อยซึ่งเขาไม่ได้สนใจตรงนั้นอยู่เเล้ว ที่น่าสนใจคือเบอร์โทรเจ้าของที่ถูกเขียนใส่กระดาษสีขาวเเผ่นเล็กซึ่งยัดเอาไว้ที่ด้านหลังซองใส่บัตรนักศึกษามากกว่า

“ถ้าเก็บกระเป๋าเงินได้ กรุณาติดต่อผมมาที่เบอร์ 09x-xxxxxxxด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”

ชายหนุ่มหัวเราะออกมานิดหน่อยหลังจากอ่านข้อความ เดาไม่ผิดเด็กคนเมื่อกี้อาจจะทำของหายบ่อยเสียจนต้องแก้วิธีที่ปลายเหตุเช่นนี้ก็เป็นได้  เเต่เเล้วรูปถ่ายที่ซ่อนเอาไว้อีกช่องก็ทำให้ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังจะหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาเพื่อจะโทรหาเจ้าของ

มันเป็นรูปถ่ายคู่ของเด็กผู้ชายคนเมื่อกี้กับอีกคนที่เขารู้จัก

ถึงเเม้เขาจะไม่รู้จักเด็กที่เพิ่งวิ่งจากไป แต่ชายหนุ่มรู้จักกับคนด้านข้างดี…

หึ! ศัตรูอันดับหนึ่งของเขาอย่างไรล่ะ!

“เย็นนี้ไปกินเหล้ากันไหมพวกมึง วันศุกร์จะมานั่งหง่าวในห้องกันทำไม”

“อย่ามาทำเป็นพูดไอ้จินยอง ความจริงมึงเเค่ไม่อยากอยู่ห้องชักว่าวด้วยตัวเองมากว่า”

“โห นั่นปากเหรอ”

คนโดนด่าทำท่าจะถอดรองเท้าเเล้วปาใส่เพื่อนปากมากที่เวลานี้หัวเราะคิกคักอย่างชอบใจที่สามารถพูดจาล่ออวัยวะเดินดินของเพื่อนได้ คิม จุนคยู หนีมานั่งข้างเพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคนที่เวลานี้ทำเพียงนั่งเก้าอี้ยกขายาวขึ้นพาดกับขอบหน้าต่างเเล้วมองออกไปด้านนอกเงียบๆ

“ในมือมึงอะไรวะนั่น”

‘อี บยองกน’ เจ้าของผมสีฟ้าท้าทายกฏมหาลัยหันมามองหน้าเพื่อนแก้มกลมก่อนจะยกกระเป๋าเงินนสีดำในมือขึ้นมาตรงหน้าด้วยท่าทีเฉยเมย

“เก็บได้”’

“เก็บได้เเล้วถือไว้ทำห่าทำไม แบ่งสิมึง!”จินยองที่ทำท่าจะกระโจนเข้ามาคว้ากระเป๋าเงินหัวแทบทิ่มเมื่อถูกมนุษย์เพื่อนที่เงียบที่สุดชักมือกลับตามด้วยการเก็บกระเป๋าเงินใบดังกล่าวใส่เป้ของตัวเองเเล้วลุกขึ้นยืน

“กลับล่ะ”

“อ้าว ทำไมรีบอ่ะ”จุนคยูเอ่ยปากถามซึ่งมันก็ทำให้ชายหนุ่มตัวสูงหันมามองพร้อมกับยิ้มมุมปากให้

“รีบไปหาพ่อเหรอมึง”

“กวนตีนนะไอ้จินยอง”

พูดจบบยองกนก็เดินออกมาโดยที่ไม่ฟังเสียงหัวเราะร่าของจินยองที่ทำเหมือนว่าเพื่อนเพิ่งบอกรัก บยองกนเดินมาตามทางพร้อมมองออกไปนอกอาคารเรียน เขาไม่ได้เหม่อลอยเพียงเเต่ชายหนุ่มมองทุกสิ่งของมหาลัยนี้ที่เป็นของเขา..

พ่อบยองกนเป็นเจ้าของมหาลัย นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาได้รับอภิสิทธิในชีวิตมากกว่าเด็กทุกคนของที่นี่ ถ้าถามว่าเป็นเรื่องดีไหมความจริงก็ไม่หรอก เเต่ถ้าถามว่ามันทำให้เขาสบายใจไหมก็มากนั่นแหละ พ่อบยองกนเคยบอกว่าอย่าสร้างปัญหาให้เขาขายหน้าเพราะเป็นถึงคนใหญ่โตเเต่ไม่สามารถควบคุมลูกตัวเองได้ เขาจึงพยายามไม่ใช้สิทธิอะไรมากมายยกเว้นสีผมที่มันยากจะหักห้ามใจอ่านะ

เเต่ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังคิดอะไรเพลินๆเขากลับเห็นคนสองคนกำลังเดินลากแขนกันมา เเละเมื่ออีกฝ่ายมองเห็นเขาก็หยุดเดินเช่นกัน ใบหน้าอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดทันทีเมื่อมองเห็นชายหนุ่ม สายตาที่มองมาราวกับว่าอยากจะฆ่าเขาให้ตายเป็นชิ้นๆ เเต่นั่นมันไม่ได้ทำให้บยองกนสนใจเท่าเด็กผู้ชายตัวเล็กซึ่งกำลังถูก ‘ไอ้เวร’ จับต้นเเขนอยู่

‘ชเว มินโฮ’

ศัตรูอันดับหนึ่งของเขาเอง

“นั่นน้องมึง?”

บยองกนเอ่ยปากถามก่อนซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายตอบคำถามในทันที ชเว มินโฮเลือกที่จะจับเเขนน้องชายตัวเองเเล้วลากให้เดินตามเหมือนก่อนหน้านี้ เเต่ขณะที่กำลังจะสวนกันเจ้าของผมสีฟ้าก็ยิ้มร้ายออกมาตามด้วยการคว้าเเขนอีกข้างของคนตัวเล็กเเล้วออกเเรงดึง มินโฮที่ไม่ทันได้ตัวตัวเผลอปล่อยน้องชายหลุดออกตามเเรงของคนที่เขาเกลียดที่สุดในโลก

“น้องชายมึงอ่ะ..ระวังไว้ให้ดี”พูดจบบยองกนก็ยิ้มร้ายตามด้ายการผลักคนตัวเล็กกลับไปเบาๆ

“ไอ้เชี่ยนี่!”

“พี่ใจเย็น”มินโฮสบถเเล้วทำท่าจะถลาตัวเข้าใส่ เเต่คนเป็นน้องกลับคว้าเเขนพี่ชายตัวเองเอาไว้ไม่ให้ไปต่อยผู้ชายที่กำลังมองมายังเขาทั้งสองพี่น้องอย่างนึกสนุก

“หึ”

บยองกนหัวเราะในลำคอก่อนที่เขาจะหันหลังเเล้วเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที การกวนประสาทศัตรูอันดับหนึ่งมักทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีได้เสมอ บยองกนเดินมายังลานจอดรถที่ตัวเองได้รับสิทธิพิเศษในการไม่ต้องไปจอดร่วมกับนักศึกษาคนอื่นเเต่เขาได้มาจอดรวมกับพวกผู้อำนวยการแทน ทันทีที่ชายหนุ่มเข้ามานั่งในรถยนต์เขาก็หยิบกระเป๋าเงินที่ไม่ใช่ของตนเองพร้อมกับมือถืออกมา ชายหนุ่มจัดการพิมพ์ข้อความบางอย่างเเล้วส่งไปยังเบอร์ดังกล่าว เขาไม่ได้จะตามแก้เเค้นผ่านน้องอีกฝ่ายเหมือนบทละครน้ำเน่าที่เเม่ชอบดูหรอก ก็แค่..

การกวนประสาทชเว มินโฮเล่น ก็...สะใจเล็กๆดี

‘ฉันเก็บกระเป๋าเงินนายได้ คืนนี้สองทุ่มมาเอาคืนที่สวนหลังมหาลัย’

“ตาย ต้องตายแน่ๆแม่งเอ้ย”

ฮยอนซอกสบถออกมาขณะที่กำลังเทของที่อยู่ในกระเป๋าเป้ตัวเองลงบนเตียง สะบัดเล็กน้อยเผื่อว่ากระเป๋าเงินที่อาจอยู่สุดซอกล่วงออกมาตามที่ใจเขาอยากให้เป็น เเต่สุดท้ายก็ไร้วี่เเววสิ่งที่เขาต้องการ ทั้งเงิน ทั้งสารพัดบัตรทั้งหลายที่เขาไม่มีเวลาว่างไปทำใหม่หายหมด นี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เด็กหนุ่มพลาดทำของสำคัญเช่นนี้หาย เเต่ว่าทุกครั้งก็มักจะมีคนโทรกลับมาตามเบอร์ติดต่อที่เขาให้ไว้ เเต่วันนี้กลับไร้วี่เเวว..

เดี๋ยวนะ เขาปิดเสียงมือถือไว้นี่!

คิดได้ดังนั้นก็รีบหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาก่อนที่ฮยอนซอกจะระบายรอยยิ้มกว้างเมื่อดูเหมือนครั้งนี้พระเจ้าจะช่วยเหลือให้คนใจดีเก็บกระเป๋าเงินของเขาได้อีกแล้ว

‘ฉันเก็บกระเป๋าเงินนายได้ คืนนี้สองทุ่มมาเอาคืนที่สวนหลังมหาลัย’

ข้อความดังกล่าวถูกส่งมาตั้งเเต่ช่วงเย็นเเต่ว่าฮยอนซอกไม่ได้จับมือถือเลยเพราะว่ากำลังโดนพี่ชายลากไปทัศนศึกษารอบมหาลัยเเล้วตามด้วยการใช้กำปั้นเคาะกะโหลกเขาสามทีให้จำบริเวณต่างๆจะได้ไม่หลงทางอีก

อยากจะบอกว่าตอนนี้ฮยอนซอกก็ยังจำอะไรไม่ได้อยู่ดี ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

เเต่โชคดีที่วันนี้เขามีเพื่อนใหม่ด้วยชื่อแจยอง แต่มันน่าหงุดหงิดนิดหน่อยที่เพื่อนคนนี้สูงเเละหล่อกว่าเขามาก…

ฮยอนซอกอาจต้องไปคุยกับเเม่เรื่องขอซื้อเเคลเซียมมากินเสริมอย่างจริงจังซะแล้ว

เด็กหนุ่มยกข้อมือมาเพื่อดูเวลาก่อนที่เขาจะอ้าปากนิดหน่อยเนื่องจากตอนนี้เวลาล่วงเลยมาสองทุ่มสิบห้าเข้าไปแล้ว เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นเเล้ววิ่งไปเปิดประตูออกจากห้องทันที หวังว่าคุณใจดีจะยังรอเขาอยู่นะ

ใช้เวลาร่วมยี่สิบนาทีฮยอนซอกจึงจะเดินทางมาถึงมหาลัย โชคดีที่ดูเหมือนว่ายังมีนักศึกษาอีกหลายคนยังไม่กลับบ้าน เเต่นั่นมันใช้สิ่งที่เด็กหนุ่มสนใจมากนัก เพราะว่าตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการมากสุดคือกระเป๋าเงิน! ถ้าพี่มินโฮรู้ว่าเขาหนีออกมาข้างนอกแบบนี้โดนหนักแน่นอน

เมื่อมาถึงที่หมายบริเวณทางเข้าป่าหลังโรงเรียนสองขากลับต้องหยุดชะงักเมื่อเขามองเห็นผู้ชายคนเดิมที่พี่ชายจะเข้าไปต่อยเมื่อเย็นกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่เก้าอี้ยาวใต้เสาไฟซึ่งให้ความสว่างบริเวณทางเดิน

ถึงเเม้ว่าฮยอนซอกจะไม่ชอบบุหรี่มากนักเเต่ทำไมเขากลับคิดว่าผู้ชายเจ้าของผมสีฟ้าตรงหน้าถึงเหมาะกับมันมากขนาดนี้นะ ยิ่งท่าทางนิ่งเฉยบวกกับดวงตาคมที่มองมา...ยังเขาในเวลานี้

“จะยืนตรงนั้นอีกนานไหม”

เสียงนิ่งที่เอ่ยขึ้นทำให้ฮยอนซอกกลนน้ำลายพร้อมกับทำท่าจะหันหลังกลับทันที

“จะไปไหน มาเอากระเป๋าเงินไม่ใช่เหรอไง”

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มหันไปทำหน้าเหวอให้กับคนตัวสูงที่บัดนี้ยืนขึ้นพร้อมกับโชว์สิ่งที่อยู่ในมือซึ่งฮยอนซอกก็แอบร้องครางในลำคอ ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ได้ให้คนใจดีช่วยเขาเเล้วล่ะ

พี่มินโฮบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนไม่ดี

“สรุปจะเอาไหม”

เสียงเข้มเอ่ยบอกพร้อมกับใบหน้าหงุดหงิดทำให้ฮยอนซอกพยักหน้าถี่ๆเเล้วรีบเดินเข้าไปยืนตรงหน้าคนตัวสูงกว่า ทำไมฮยอนซอกรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้แปลกๆเพียงเเค่เขามองตรงมาเเล้วทิ้งบุหรี่ในมือลงพื้นกันนะ

“เงยหน้า”

เสียงของอีกฝ่ายที่พูดสั่งทำให้เด็กหนุ่มฝืนเงยใบหน้าขึ้นมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่มองมายังเขาเช่นกัน

“เอ่อ…ขอบคุณนะที่เก็บกระเป๋าเงินผม”

“ฉันไม่คืนให้นายง่ายๆหรอก”

“ห๊ะ?”

“วันละชิ้น ให้เลือกว่าอยากได้อะไรคืนก่อน”

ฮยอนซอกยืนอึ้งไป สมองยังประมวลในคำพูดอีกฝ่ายไม่เข้าใจนัก เเต่เมื่อเขามองเห็นคนตรงหน้าหยิบบัตรนักศึกษาซึ่งดูจะจำเป็นสำหรับเขามากสุดหย่อนลงไปในเสื้อยืดสีขาวซึ่งดึงชายเสื้อส่วนหน้ามาทับในกางเกงเอาไว้จึงทำให้บัตรนักศึกษาไม่ตกลงไปบนพื้น

“ตอบช้า คิดให้ มาเอาไป”

“คือผม”

“ให้ไว”ฮยอนซอกทำหน้าเหมือนคนอยากจะร้องไห้ เเต่สุดท้ายก็ยอมก้าวเข้าไปประชิดตัวอีกฝ่าย เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอแล้วยื่นมือทำท่าจะดึงชายเสื้ออีกฝ่ายออกเพื่อให้บัตรดังกล่าวล่วงลงพื้น เเต่ข้อมือเขากลับถูกคว้าหมับจากคนหน้านิ่งก่อนจะทำในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจ

“จากคอเสื้อลงไป”

“อะไรนะครับ!”





ติดตามตอนต่อไปจ้าาา ฮ่าๆๆๆ ใครชอบก็ติดแท็ก #อริพี่ชาย