#ฮันบินโคตรเผ็ด ss2-5

ความรู้สึกเมื่อหลายปีก่อนเหมือนมันปะทุขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสบตากัน เนิ่นนานเช่นนั้นจนกระทั่งจีวอนค่อยๆแหวกคอเสื้อที่แกะกระดุมไม่หมดให้เปิดกว้าง ผิวเนียนขาวที่อยู่ตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุด เขามองหน้าฮันบินที่กัดริมฝีปากตัวเองเเน่นก็อดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วหัวเเม่มือสัมผัสเบาๆเป็นเชิงห้ามการกระทำนั้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆก้มลงมาใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ

เด็กหนุ่มเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อร่างสูงก้มลงมาประทับริมฝีปากที่หัวไหล่อย่างแผ่วเบาก่อนจะลากขึ้นไปจนถึงซอกคอขาว เเรงดูดดุนที่เกิดขึ้นทำให้ฮันบินนิ่วหน้า เเต่ว่าเขาก็ยอมเอนศีรษะเพื่อให้บ๊อบบี้ทำได้สะดวงมากยิ่งขึ้น สายน้ำที่ยังคงไหลเริ่มสร้างความหนาวเหน็บมากกว่าเดิมจนฮันบินต้องยกมือขึ้นมาจับชายเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้ เด็กหนุ่มหลับตาพริ้มรับการสัมผัสบริเวณซอกคอที่เริ่มรุนเเรงเพิ่มมากขึ้้น ลมหายใจของเขาเริ่มหอบถี่เมื่อโดนจีวอนผลักให้ยืนพิงพนังเเล้วอีกฝ่ายก็ตามมาปล้นจูบอย่างดูดดื่ม ฮันบินเองก็ดึงชายเสื้อของอีกฝ่ายเลิกขึ้นซึ่งบ๊อบบี้ก็ยกแขนยอมให้ถอดอย่างง่ายดาย เสียงจูบของทั้งคู่ดังเเข่งกับเสียงน้ำเย็นที่ไหลซ่าผกผันกับบรรยากาศรอบตัวอย่างสิ้นเชิง ฮันบินรู้สึกหวิวนิดหน่อยเมื่อกางเกงทั้งหมดของตัวเองถูกร่นลงไปจนถึงข้อขา เเละก็เป็นเขาเองที่เอาเท้าออกจากขากางเกตามด้วยการสะบัดมันออกไปอย่างไม่สนใจ

“อือ..”

ครางขึ้นเบาๆเมื่อถูกสะกิดที่ยอดอกด้วยปลายลิ้น บ๊อบบี้ทั้งดูดทั้งส่งปลายลิ้นออกมาสัมผัสจนฮันบินเสียววาบ มือขาวยกขึ้นมาจิกที่กลุ่มผมของอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะรู้สึกตกใจวูบอีกอีกครั้งเมื่อเขารู้สึกถึงบางอย่างที่เเข็งขืนซึ่งสัมผัสช่วงล่าง เด็กหนุ่มจึงรับรู้ว่าตอนนี้จีวอนปลดซิปกางเกงของตัวเองออกไปเเล้ว

“เอานิ้ว...ก่อนได้ไหม”พูดเสียงเบาก่อนจะต้องเงยใบหน้าหน้าขึ้นเมื่อถูกล๊อคจับคอไว้เพื่อรับจูบอีกครั้ง เเละคราวนี้ฮันบินก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่เขาขอถูดสอดใส่เข้ามาภายใน เเต่ผิดคาดตรงที่เข้ามาทีเดียวสามนิ้วเลยก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บไม่น้อย

“อื้อ..”

จีวอนขมวดคิ้วนิดหน่อยเมื่อมันเเน่นมากกว่าที่เขาคิด เเต่พอขยับเข้าออกไปได้สักพักจนสะโพกคนตัวเล็กเริ่มขยับตอบกลับเขาจึงถอนนิ้วออกเเล้วยกขาข้างหนึ่งของฮันบินเกี่ยวเอวสอบเอาไว้

“อ๊า..จีวอน”

ฮันบินร้องออกมาเมื่อถูกสิ่งแปลกปลอมสอดใส่เข้ามารวดเดียว ขาเรียวสั่นอย่างห้ามไม่ได้จนต้องยกมือขึ้นมากอดจีวอนเอาไว้

“อ๊ะ...บ๊อบบี้”

เนิบช้าเเต่หนักหน่วงคือสิ่งที่บ๊อบบี้กำลังทำและมันเหมือนจะทำให้ฮันบินขาดใจในอีกไม่ช้า เขาเงยใบหน้าขึ้นมามองฮันบินที่กำลังเเสดงอารมณ์อย่างเปิดเผยโดยที่จีวอนเองบรรยายความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองไม่ถูก

เขาเพิ่งรู้ตัวว่าโหยหาฮันบินมากเเค่ไหน

ไม่เคยมีใครทำให้เขามีความสุขได้มากเท่าฮันบินอีกเเล้ว

จังหวะในการขยับเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆเเละเเน่นอนว่ามันทำให้ฮันบินรู้สึกมากขึ้นอีกเท่าตัว ร่างบางร้องออกมาอย่างต่อเนื่องซึ่งมันก็สร้างความพอใจให้กับคนที่กำลังใกล้ถึงจุดฝันอยู่ไม่น้อย จีวอนครางต่ำในลำคอก่อนที่เขาเอามืออีกข้างช่วยพยุงขาเรียวข้างที่ถูกยกขึ้นให้เกี่ยวเอาไว้เมื่อมันเริ่มตกลงต่ำเรื่อยๆ

“อึก...อ๊ะ...”

ฮันบินกัดฟันร้องออกมาก่อนที่เขาจะรูดรั้งเเกนกายของตัวเองเมื่อรู้สึกว่าใกล้ปลดปล่อย ทุกจังหวะของพวกเขาทั้งสองสัมพันธ์กันจนทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดฮันบินเองก็ปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือของตัวเอง ร่างบางทำท่าจะล้มลงไปที่พื้นเเต่ว่าก็ถูกคนตัวสูงกว่ารวบเอวไปกอดเอาไว้ เเรงขยับเข้าออกที่ถี่มากขึ้นจนฮันบินได้เเต่หลับตารับสัมผัสเพื่อรออีกฝ่ายปลดปล่อย ใบหน้าเล็กซบลงที่ไหล่แกร่งพร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบจนในที่สุดเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่่อุ่นร้อนเข้าภายในร่างกายตัวเอง

“กูว่าเเล้วฮันบิน..”

“....”

“มึงเป็นคนดีไม่ได้หรอก”

ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อเขารู้สึกถึงเเรงจิกที่แผ่นหลังของตัวเอง ใบหน้าเล็กของอีกฝ่ายยังคงซบไหล่อยู่เช่นนั้นเเต่ว่าจีวอนก็สัมผัสได้ว่าเวลานี้ฮันบินต้องกำลังเสียใจจนแทบจะบ้าเลยแหละ ร่างสูงย่อตัวลงอุ้มร่างบางขึ้นโดยที่อีกฝ่ายเอาเเต่ซุกหน้าหนี จีวอนยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะพาฮันบินออกมาจากห้องเเล้วตรงไปยังเตียง

อีกสักรอบก็ยังพอมีเวลานั่นเเหละ เพราะว่าเขาเองยังรู้สึกไม่เต็มอิ่มเลย..

มีต่อในเว็บนะค้าาาา