CUT #ฟิคฟิวด์ 2
จุนฮเวใช้มือหนึ่งตรึงข้อมือร่างบางเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ใช้ในการถอดเข็มขัดและรูดซิปกางเกงของตนเองออก
เด็กหนุ่มจับแก่นกายของตนเองออกมาก่อนที่จะรูดรั้งเพื่อให้ตื่นตัว
ดวงตาคมมองจินฮวานที่พยายามดิ้นอีกครั้ง
มันง่ายมากกับการที่จะข่มเหงคนที่ช่วงขาไม่สามารถใช้งานได้แบบนี้ ร่างสูงแทรกตัวไปที่กลางหว่างขาของคนตัวเล็ก
ช่องทางรักปรากฏขึ้นต่อหน้า ก่อนที่เขาจัดการดันแก่นกายตนเองเข้าไป
“ไม่! จินฮวาน!”
“โอ้ย!”
จีวอนยังคงร้องออกมาอย่างต่อเนื่อง ร่างบางออกแรงดิ้นจนผ้าที่มัดปากอยู่หลุดร่วงลงสู่พื้น
แน่นอนว่าสำหรับช่องทางที่ไม่เคยผ่านในเรื่องแบบนี้มาก่อนและอีกทั้งยังไม่ได้ถูกเบิกทางมันทำให้คนตัวเล็กเจ็บแทบขาดใจ
ความตื่นกลัวถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดจนต้องหลับตาแน่น มือบางทั้งสองข้างกำแน่นจนเล็บแทบจิกกับเนื้อตัวเอง
“เลว!”ร่างบางสบถคำหยาบออกมาอย่างเจ็บใจ
เขาไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรดีเพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
‘เพี๊ยะ!’
“อย่าปากดีกับกูนะ!”
“อ๊ะ…”
ร้องออกมาเมื่อคนด้านบนนเริ่มขยับกาย
ฟันคมถูกกัดลงที่ริมฝีปากล่างเพื่อระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
ความเหนื่อยล้าที่จะขัดขืนทำให้จินฮวานทำเพียงร้องไห้แล้วส่ายใบหบ้าเล็กไปมาอย่างรับไม่ได้
“จินฮวาน พี่ขอโทษ”
ในที่สุดน้ำตาของจีวอนก็ไหลออกมา เขาเจ็บปวดแทบขาดใจยามที่จินฮวานร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
คนเป็นน้องที่ได้แต่นอนนิ่งร้องไห้มองหน้าพี่ชายด้วยความเสียใจ
จินฮวานหลับตาลงก่อนจะหันหน้าไปอีกด้าน เขาไม่สามารถที่จะทนมองหน้าพี่ชายที่กำลังมองมาทางตนเองได้
เด็กหนุ่มรู้สึกทรมาณจนเขาไม่อยากเห็นใครมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น
จินฮวานรู้สึกขยะแขยงตัวเองจนแทบอยากจะกัดลิ้นตายไปเสียตรงนี้
เพียงแต่ความกล้าของเขานั้นยังไม่มากพอ…
“ฮึก..พอได้แล้ว”
แรงกระแทกที่เริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆทำให้คนตัวเล็กหายใจติดขัด
เขาพยายามจะขอร้องอีกครั้งทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่าต่อให้อีกฝ่ายเลิกตอนนี้มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น
จินฮวานกำลังเหนื่อยจนแทบขาดใจ ร่างบางปรือดวงตาขึ้นมามองคนที่อยู่เหนือร่างของตนเองอีกครั้ง
เขาได้แต่มองคนที่กำลังทำเรื่องเลวร้ายกับตนเองอย่างผิดหวัง
เด็กหนุ่มรอวันที่จะได้เจอกับผู้ชายคนนี้อีกครั้งมาโดยตลอด แต่เขาไม่คิดเลยว่าการเจอกันอีกครั้งมันจะนำพาคำว่าเจ็บปวดและคำว่าพังสำหรับชีวิตของเขามาหยิบยื่นให้แบบนี้
“จุน…ฮเว”จินฮวานเรียกชื่อตามที่ได้ยินผู้ชายที่ชื่อดงฮยอกเรียกคนเหนือร่าง
จุนฮเวชะงักไปนิดหน่อยก่อนที่จะแสยะยิ้มร้ายออกมาให้อีกฝ่าย
“ดี เรียกชื่อกูแล้วก็จำเอาไว้ละกัน!”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น