CUT Step 7
ร่างสูงผลักเด็กหนุ่มให้เข้าหาผนังเบาๆก่อนจะทำท่าดึงกางเกงน้องชายลง
ซึ่งเซฮุนก็จับมือหนาเอาไว้ด้วยความไว
“อะไร”
ถามอย่างหงุดหงิด แต่พอเห็นใบหน้าขาวของคนเป็นน้องแดงจนเหมือนจะไหม้อยู่เเล้วมันก็ทำให้รู้ว่าตอนนี้เซฮุนกำลังอายมากๆ
“ถ้าไม่ ก็ไปนอน”
เซฮุนก้มหน้าลงส่ายหน้าไปมาก่อนจะยอมปล่อยมือให้พี่ชายร่นกางเกงตัวเองลงตามด้วยอันเดอร์แวร์สีขาวที่เซฮุนใส่อยู่ก็ถูกถอดตามอย่างว่องไวจนเซฮุนแอบตกใจกับความสามารถในการถอดของพี่ชายพอสมควร
ร่างบางค้นพบความโชคดีอีกอย่างที่มองไม่เห็นคือเขาไม่รู้ว่าตอนนี้คนตรงหน้ากำลังทำสีหน้าแบบนั้นตอนมองเขาอยู่
ไม่อยากนั้นเซฮุนคงจะต้องกัดลิ้นตายแน่ๆ
จงอินมองแก่นกายสะอาดของคนเป็นน้องก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
มือหนาเสยผมขึ้นเพื่อหวังจะระบายความรู้สึก…เขิน
เออ นั่นแหละ ไม่ผิดหรอก
นี่มันเป็นความรู้สึกในรอบเกือบยี่สิบปีได้เลยมั้ง
“อันที่จริงเรื่องแบบนี้ไม่มีใครเขาสอนกันหรอกนะ”
พยายามทำเสียงให้นิ่งเท่าที่ตัวเองจะทำได้ ก่อนจะคิดในใจว่ามันต้องเล้าโลมอะไรก่อนมั้ย….
โอเค ลืมประเด็กขากถุยนั่นไปซะ!
มือหนาข้างหนึ่งจับที่ไหล่บางของน้องชายเอาไว้
ส่วนอีกข้างก็จับแก่นกายขนาดพอเหมาะ เซฮุนตกใจผงะถอยหลังแต่ทว่าก็หนีไปไหนไม่ได้เนื่องจากมันชนกับผนังของห้องน้ำแล้ว
“ถ้าพ่อรู้ว่าฉันมาสอนอะไรแบบนี้เขาคงเฉดหัวฉันออกจากบ้านแน่”
ยังไม่วายบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะเริ่มขยับมือเป็นจังหวะช้าๆ
เซฮุนผวายกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาจับไหล่ของพี่ชายทันที
ก่อนจะซบใบหน้าเล็กนั่นกับไหล่แกร่งเพื่อลดความกระดากอาย เสียงลมหายใจที่เริ่มถี่และปฏิกิริยาจากสิ่งที่อยู่ในมือมันทำให้จงอินรับรู้ว่าตอนนี้น้องชายเริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว
“อ๊ะ….”
เสียงครางที่หลุดออกมามันทำให้เซฮุนต้องใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเอาไว้ด้วยความอาย
ตอนนี้แขนแกร่งอีกข้างของคนเป็นพี่ค่อยๆเลื่อนมาประคองเอวบางเอาไว้เนื่องจากคนเป็นน้องทำท่าจะยืนไม่อยู่เข้าไปทุกที
“อึ่ก…อ๊ะ…พี่จงอินครับ”
“อย่ามาเรียกกันด้วยเสียงแบบนั้นตอนนี้นะ”
ร่างสูงขบกรามแน่น
เพราะเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะไม่รู้สึกอะไรเลยกลับสิ่งที่กำลังทำอยู่
เห็นทีว่าหลังจากที่ทำตัวมีน้ำใจสอนน้องชายเขาคงจะต้องจัดการตัวเองบ้างซะแล้ว
“อ๊ะ…ผม…”
เซฮุนพูดได้แค่นั้นก่อนจะรับรู้ถึงความถี่ของมือหนาที่เพิ่มขึ้น
อยากจะขอบคุณที่จงอินยังประคองเขาอยู่ไม่อยากนั้นคงต้องล้มนั่งลงกับพื้นอย่างน่าตลกแน่ๆ รู้สึกได้ว่าคนเป็นพี่กำลังก้มลงมาจนเหมือนริมฝีปากนั่นกำลังแตะบนลำคอเขาเบาๆ ร่างบางหดคอเล็กน้อยด้วยความจั๊กจี้
เสียงหอบหายใจและเสียงที่เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากเล็กนั่นมันกำลังทำให้คนเป็นพี่สติแตก
จงอินจงใจก้มลงไปสูดดมกลิ่นกายของคนเป็นน้อง
ซอกคอขาวตรงหน้ามันกำลังทำให้เขาอดใจไม่ไหวก้มลงไปซุกไซ้อย่างเผลอไผล
ใบหน้าคมค่อยๆขยับมาที่แก้มของน้องชาย
แล้วสูดกลิ่นที่เหมือนแป้งเด็กนั่นเข้าไป
“อ๊ะ..ผมรู้สึกแปลกๆ…”
จงอินเลื่อนใบหน้าคมมาอีกนิดหน่อยก่อนที่หน้าผากของทั้งสองจะชนกัน
มองใบหน้าที่กำลังบิดเบี้ยวซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ของน้องชาย
ปากเล็กที่กำลังเผยอนิดนิดหน่อยพร้อมกับเสียงนั่นมันทำให้เขาอยากจะ…
“อ๊ะ…ฮึก….อ๊า”
ในที่สุดเสียงครางสุดท้ายที่ดังที่สุดของร่างบางก็ดังขึ้นพร้อมกับของเหลวสีขาวข้นที่เปรอะเปลื้อนเต็มมือของผู้เป็นพี่
เซฮุนหายใจหอบก่อนจะปรือตาขึ้นสบดวงตาคมราวกับมองเห็น ให้ตายเถอะ ไอ้น้องชายเขาคนนี้ เห็นทีจะไม่รักดีซะแล้ว
“แบบนี้แหละ ที่เขาเรียกว่าช่วยตัวเอง ล้างตัวแล้วออกไปรอข้างนอกก่อนเลย”
จงอินพูดก่อนจะเดินหนีไปล้างมือที่อ่าง
ซึ่งเป็นการไล่น้องชายให้ออกไปจากน้องน้ำทางอ้อมเนื่องจากเขากำลังจะจัดการกับตัวเองต่อ
เพราะตอนนี้ช่วงล่างมันปวดหนึบมาตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงเด็กนี่ครางออกมาเสียงแรกแล้ว
“เสร็จแล้วครับ”
“กลับไปนอนไป”พูดขณะเช็ดมือก่อนจะหันมามองคนเป็นน้องที่ตอนนี้สวมกางเกงเรียบร้อยแล้วก่อนที่ร่างบางจะหมุนตัวกลับแล้วเดินออกไปตามคำสั่งของพี่ชาย
มีเนื้อเรื่องต่อน้าาาา กลับไปอ่านๆๆๆๆ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น