cut #แด๊ดดี้ของน้องบิน 17

หนึ่งอาทิตย์แล้วที่บินไม่ได้รับการติดต่อจากแด๊ดดี้ เขารู้เพียงว่าบ๊อบบี้นั้นกลังทำงานหนักและโดนจับให้เดทกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ซึ่งถ้าหายไปแบบนี้ก็แปลว่าอีกฝ่ายคงมีความสุขดี…

ดวงตากลมก้มลงมองมือถือที่นิ่งสนิทมานับสัปดาห์ด้วยแววตาหม่นหมอง เด็กหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะกดโทรถามอีกฝ่ายว่าเป็นอย่างไรบ้าง คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า บินทำเพียงก้มหน้าก้มตาเรียน ทำตัวเป็นเด็กดีตอบแทนพระคุณที่ตระกูลนี้เลี้ยงดูเขาอย่างดีเฉกเช่นคนในครอบครัว

คนตัวบางลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องนอน ตอนแรกคิดว่าจะไปห้องจีนแล้วขอนอนกับอีกฝ่ายดีไหม แต่ทบทวนดูแล้วคนเราเองก็ต้องการมีเวลาส่วนตัว เด็กน้อยจึงเลือกที่จะเดินลงมาจากชั้นบนแล้วตั้งใจจะออกไปเดินเล่นภายนอกบ้านเนื่องจากตีสองครึ่งแล้วแต่ว่าเขายังนอนไม่หลับ

ความจริงคือบินไม่เคยหลับสนิทเลยแม้แต่น้อยเมื่อไม่มีอ้อมกอดของแด๊ดดี้…

 และยังไม่ทันที่เขาจะก้าวออกไปจากนอกบ้านก็รู้สึกถึงแรงกอดจากทางด้านหลังพร้อมกับมือของใครบางคนที่ปิดปากเขาไว้ป้องกันการส่งเสียง

เด็กน้อยดิ้นอย่างคนตกใจแต่พออีกฝ่ายจูบซับที่ขมับ บินก็หยุดชะงักก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไปมองใบหน้าคุ้นเคยของผู้มาใหม่ แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรกลับไปคนตัวใหญ่กว่าก็ลดมือที่ปิดปากลงแล้วประกบริมฝีปากลงมาทันที เด็กน้อยค่อยๆหลับตาลงเพื่อซึมซับความคิดถึงที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากแรงดูดดุนของอีกฝ่าย คนตัวบางยกขาขึ้นเกี่ยวเอวหนาเมื่อถูกอุ้มขึ้น บ๊อบบี้เดินพาเด็กน้อยเข้าหลบที่บริเวณห้องครัวใหญ่ซึ่งเวลานี้ไร้ผู้คนอย่างสิ้นเชิง

เขาวางบินให้นั่งยังเคาน์เตอร์ที่มีเครื่องดื่มต่างๆวางเรียงกันอยู่ มือก็ยกขึ้นมาปลดกระดุมชุดนอนอีกฝ่ายจากนั้นก็ซุกใบหน้าเข้าซอกคอขาวพร้อมซุกไซ้อย่างกระหาย

“หายไปไหนมา”

เอ่ยถามเสียงแผ่วในขณะที่ถูกถอดเสื้อ บ๊อบบี้ชะงักไปในขณะที่กำลังดึงสิ่งสวมใสค้างไว้บริเวณข้อศอกของอีกฝ่าย เขาละใบหน้าออกมาแล้วจ้องดวงตากลมที่สะท้อนแสงไฟจากด้านนอกของบ้าน ดวงตากลมใสมองมาก่อนจะไล่ไปบนใบหน้าชายหนุ่มทีละส่วน

“คุณหายไปไหนมาครับบ๊อบบี้”

“….”

“ไม่ต้องตอบผมก็ได้ แต่…มาให้ผมเห็นบ้างได้ไหม”

“….”

“ผมไม่อยากเรียกคุณว่าแด๊ดดี้อีกแล้ว ไม่อยากจะเป็นแค่ลูกของคุณ อยากจะอยู่กับคุณ…อยากอยู่ในที่ที่มองเห็นคุณได้”

พูดเสียงสั่นเครือจนคนฟังอดไม่ได้ที่จะกอดปลอบ บ๊อบบี้ใช้สองมือยกขึ้นประคองใบหน้าเล็กของเล็กตรงหน้าเอาไว้ก่อนที่เขาจะจูบซับไปบนเปลือกตาที่ฉ่ำน้ำของอีกฝ่ายแผ่วอย่างปลอบโยน ตามด้วยการแนบหน้าผากลงไปบนหน้าผากเล็กของบินที่ลืมตาขึ้นเพื่อสบตากันและกันตามด้วยการเอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมาซึ่งมันทำให้เด็กน้อยนิ่งไป

“สุขสันต์วันเกิดนะครับเด็กดี”

บินหันขวับไปมองยังประตูซึ่งรู้สึกว่ากำลังมีคนเดินเข้ามา เด็กน้อยรีบกระโดดลงก่อนที่เขาจะดึงแขนผู้ชายตัวสูงให้หลบหลังเคาน์เตอร์ข้างกัน เสียงเปิดประตูตู้เย็นและเสียงเทน้ำลงแก้วดังขึ้นท่ามกลางความมืดซึ่งบินไม่ได้ให้ความสนใจมากนักเพราะว่าเด็กน้อยลุกนั่งคล่อมตักบ๊อบบี้เอาไว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเข้าซุกซอกคอ เด็กน้อยไม่ได้ถอดเสื้อที่ค้างไว้บริเวณข้อศอกทิ้ง แต่เขากลับยกมือขึ้นมาถอดกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับดึงออกให้แล้วโยนทิ้งไว้ข้างตัว เด็กน้อยกัดริมฝีปากพร้อมกับลมหายใจสะดุดเล็กน้อยเมื่อโดนแด๊ดดี้กัดเบาๆบริเวณยอดอก

“คิดถึง”

“ให้แด๊ดทำได้เท่าที่พอใจเลยนะ”

บินคุกเข่าพร้อมกับดึงกางเกงตัวเองทิ้ง ก่อนจะกลับมาให้ความสนใจในการปลดกระดุมแล้วรูดซิปให้แด๊ดดี้ เด็กน้อยจิ๊ปากนิดหน่อยเมื่อความเร่งรีบของตัวเองทำให้มือไม้สั่นไปหมดและไม่สามารถถอดกระดุมได้ บ๊อบบี้หัวเราะในลำคอก่อนที่เขาจะต้องเป็นฝ่ายปลดกระดุมเอง ทันทีที่ซิปถูกรูดลงบินก็โน้มตัวลงไปแล้วบดจูบบ๊อบบี้อย่างดูดดื่มจากนึ้นจึงละใบหน้าออก เด็กน้อยดึงอันเดอร์แวร์ของอีกฝ่ายลงเผยให้เห็นท่อนเนื้อซึ่งมันทำให้บินหน้าแดงขึ้นมา เด็กน้อยชะงักไปนิดหน่อยก่อนที่เขาจะก้มลงไปแล้วใช้ริมฝีปากของตนเองนั้นครอบครองมันเอาไว้ บ๊อบบี้หายใจเข้า-ออกเร็วขึ้นยามที่เด็กดีของเขาดูดดุนมันพร้อมกับใช้ลิ้นเล่นส่วนหัว แล้วเมื่อบินผงกหัวเข้าออกชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเอามือจับศีรษะทุยนั้นเอาไว้จนคนตัวเล็กต้องช้อนตาขึ้นมามอง บินใช้มืออีกข้างที่ว่างนั้นช่วยรูดส่วนโคนช่วยเนื่องจากเขาเอามันเข้าไปในโพรงปากไม่หมด

“ซี๊ด…บินครับ”

“อืม..”

เด็กน้อยรับคำก่อนที่เขาจะละใบหน้าออกมาพร้อมกับคลานขึ้นแล้วนั่งคล่อมเช่นเดิม เด็กน้อยพรมจูบพร้อมกับดูดดุนกล้ามเนื้อหน้าท้องอีกฝ่ายตามด้วยการใช้เรียวลิ้นลากผ่านขึ้นไปด้านบนแล้วฝังเขี้ยวลงที่ซอกคอบ๊อบบี้

“อื้อ”

“นั่นเสียงใครน่ะ!”

เสียงคนรับใช้ของคุณย่าทำให้เด็กน้อยชะงักไปนิด ดวงตากลมเงยขึ้นสบตากับบ๊อบบี้ก่อนที่บินจะยิ้มมุมปากแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาจรดริมฝีปากตัวเอง ความคิดถึงบวกกับความบ้าบิ่นที่ต้องการจะทำให้แด๊ดดี้พอใจผลักดันให้เด็กน้อยจับท่อนเอ็นของแด๊ดดี้มาจ่อยังช่องทางของตัวเอง ซึ่งบ๊อบบี้ก็ใช้สองมือประคองใบหน้าเล็กเอาไว้จากนั้นก็รั้งเข้าหาตนเองแล้วมอบจูบดูดดื่มให้อีกครั้ง

“อื้อ”บินร้องออกมาก่อนจะกัดริมฝีปากแน่นแล้วเชิดใบหน้าขึ้นยามที่ทิ้งน้ำหนักลงไปยังร่างกายของบ๊อบบี้ ซึ่งชายหนุ่มนั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความคับแน่นและตอดรัดของอีกฝ่าย

“ผีหลอกแน่ อ้าย ไม่อยู่แล้วฉัน!”

เสียงผู้หญิงที่ดูเหมือนจะยืนฟังก่อนหน้านี้พูดรำพึงรำพันกับตนเองจากนั้นทั้งบินและบ๊อบบี้ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งห่างออกไป บินหอบหายใจหนักก่อนที่จะสอดเรียวนิ้วทั้งสองข้างยังเส้นผมดำสนิทของบ๊อบบี้แล้วยกตัวขึ้นสูงจากนั้นก็ทิ้งตัวลงมาเป็นจังหวะซ้ำๆ บ๊อบบี้มองคนที่เคยเป็นเด็กน้อยในสายตาเขาซึ่งตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าถึงความต้องการออกมาอย่างหมดเปลือก มือหนาข้างหนึ่งสอดผ่านใต้เสื้อที่ยังถอดไม่หมดพร้อมกับลากผ่านไปด้านหลังแล้วลงท้ายที่สะโพกนุ่มซึ่งยังคงเคลื่อนตัวเข้าหาเขาเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่อง

“อ๊ะ”บินร้องขึ้นเมื่อเขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มปรับตัวจังหวะได้ ความหฤหรรษ์แปลกใหม่เข้ามาในความรู้สึกเมื่อเด็กน้อยไม่เคยได้เป็นฝ่ายคุมเกม เขารับรู้ว่าสะโพกตัวเองกำลังถูกมือหนึ่งของบ๊อบบ๊อบบี้สัมผัสอยู่ อีกมือของอีกฝ่ายก็ลากผ่านหน้าท้องแบนเรียบเลยไปยังแผ่นหลัง ฮันบินหอบหายใจแรงก่อนจะก้มใบหน้าลงที่ไหล่กว้างแล้วฝังเขี้ยวเอาไว้เพื่อลดเสียงของตัวเองที่ยังคงครางออกมาเรื่อยๆ

“ฮึก อื้อ..”

“แบบนั้น…แหละเด็กดี ถ้าเหนื่อยเบาหน่อยก็ได้ครับ”

บินส่ายใบหน้าปฏิเสธก่อนที่เขาจะละใบหน้าออกแล้วร่อนเอวใส่บ๊อบบี้จนต้องซี๊ดปากออกมา ชายหนุ่มใช้มือข้างที่จับสะโพกมารูดรั้งส่วนหน้าให้เด็กน้อยเพื่อคลายความอึกอัดเช่นกัน บินก้มมองส่วนนั้นของตัวเองและของแด๊ดดี้ คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่นก่อนที่คนตัวขาวจะรัวสะโพกเข้าออกถี่ขึ้นเมื่อตัวเองใกล้ถึงฝั่งฝัน

“อ๊ะ แด๊ด....บ๊อบ” และเพียงไม่นานเด็กน้อยก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มมือบ๊อบบี้ คนตัวขาวหมดแรงถึงกับทรุดเอาตัวลงทันที และนั่นก็ทำให้บ๊อบบี้ประคองอีกฝ่ายให้นอนหงายก่อนที่เขาจะตามมาคร่อมอีกครั้ง

“อ๊า”บินร้องออกมาเมื่อช่องทางของตัวเองถูกเติมเต็มเหมือนก่อนหน้าตามด้วยการที่บ๊อบบี้รัวเอวใส่เขาอย่างถี่กระชั้น คนตัวเล็กปรือตาพร้อมกับขยับเอวรับตามแรงชักนำซึ่งบ๊อบบี้ก็ก้มลงมาดูดดุนซอกคอขาวพร้อมกับทำรอยไว้เต็มไปหมด บินยกขาขึ้นเกี่ยวเอวหนาพร้อมกับยกตัวเองขึ้นมากอดอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนที่ดวงตากลมจะเบิกขึ้นนิดหน่อยเมื่อมีเงามืดหลบอยู่หลังประตูห้องครัว และเมื่อดวงตากลมปรับแสงได้ใบหน้าน่ารักของเพื่อนตัวเล็กก็เผยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าที่ส่งให้มา

“เสียวไหมครับเด็ก”

“อ๊ะ!”บินหลับตาพร้อมกับทิ้งตัวเองนอนก่อนที่เขาจะถูกจับให้นอนคว่ำแล้วยกสะโพกขึ้นในท่าคลาน เด็กน้อยหน้าเบ้เมื่อบ๊อบบี้ยังคงรัวสะโพกเข้าออกไม่หยุด เด็กน้อยหันไปมองทางมุมมืดนั่นอีกครั้งและเขาก็เห็นว่าจีนยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับพูดออกมาไม่มีเสียงว่า

‘เดี๋ยวดูต้นทางให้’

บินเม้มริมฝีปากพร้อมกับพยักหน้าตอบกลับไป หลังจากนั้นเขาก็รับรู้แค่ว่าบ๊อบบี้มอบความสุขให้เขามากมายในวันเกิดนี้จริงๆ และความคิดถึงมากมายก่อนหน้านี้มันได้ถูกเติมเต็มจากผู้ชายคนนี้แล้ว

ผู้ชายที่เขาจะจำชื่อไปจนวันตาย

มีต่อในเว็บฮะ