CUT ฮอชดบบ-พี่ไม่ไหวเเล้ว
“พี่จ๋า โป๊กันเถอะ”
พูดจบคนเป็นน้องก็คลานแล้วมานั่งแหมะบนตักพี่ มือเล็กเล่นเชือกกางเกงตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่จะใช้ดวงตาแป๋วๆมองคนเป็นพี่
“แม่ไม่อยู่”
ฮันยินพูดพร้อมกับส่ายใบหน้าเล็กไปมาเพื่อให้คนเป็นพี่รับรู้ว่าวันนี้นั้นมีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่อยู่ภายในย้านหลังนี้
จีวอนมองน้องด้วยความสับสน เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำมันถูกต้องมั้ย มันอาจจะเป็นการขัดคำสั่งของแม่แบบที่ไม่เคยทำมาก่อน และมันอาจจะทำให้น้องต้องเจ็บร่างกาย….
แต่บางทีจีวอนก็อยากที่จะเป็นคนเห็นแก่ตัวบ้าง ร่างหนาค่อยๆจับน้องนอนหงายลงไปบนเตียง ก่อนที่ตนเองนั้นจะทาบทับตัวเองลงไปเช่นกัน ประกบริมฝีปากน้องพร้อมกับมอบจุมพิตแสนอ่อนโยนให้ น้องตัวสั่นนิดๆจนคนเป็นพี่ต้องละใบหน้าออกมามอง
“พี่จ๋า เมื้อกี้หายใจไม่ออกเลย”
ฮันบินพูดพร้อมกับทำหน้ายู่เล็กน้อย จีวอนยิ้มให้น้องนิดหน่อยก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นซอกคอขาวนั้นแทน
“คิกๆ พี่จ๋า จั๊กจี้อ่ะ”เสียงน้องหัวเราะคิดคักอยู่ข้างหูมันอดไม่ได้ที่จะทำให้จีวอนเลื่อนมือขึ้นมาบดขยี้ที่ยอดอกสีสวย
“อื้อ...พี่จ๋าหนูแปลกๆ”เสียงบ่นแง๊วๆอยู่ข้างหูมันทำให้ตีวอนชะงักนิดหน่อย
“พี่จ๋า ไม่เห็นเจ็บเลย”
“แปลกยังไง”เสียงแหบพร่าที่ถามขึ้นทำให้ฮันบินใช้สองมือจับใบหน้าพี่เพื่อที่จะได้มองใกล้ๆ
“พี่ก็มองหนูแปลกๆอื้อ!”ร้องออกมาอีกครั้งเมื่อครั้งนี้จีวอนประกบริมฝีปากพร้อมกับดูดดุนอย่างตะกละตะกลาม
ความรู้สึกของเขาที่อดทนมาตลอดกับน้องมันพังทลาย ด้านมืดที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยมากนักมันกำลังเข้าครอบงำ จนจีวอนรู้สึกว่าเขานั้นอยากที่จะกลืนกินมัมบินของเขาเข้าไปทั้งตัวเสียด้วยซ้ำ
“ฮื่ออออ พี่จ๋า หนูอาย”
น้องร้องเสียงหลงเมื่อถูกพี่ดึงกางเกงลง มือเล็กรีบยกขึ้นมาปิดตาของพี่ทั้งสองข้าง มือหนาของจีงอนค่อยๆแกะมือเล็กออกก่อนที่เขาจะมองไปยังใบหน้าเล็กแดงก่ำด้วยความเขินอายนั่นนิ่งๆ
“พี่จ๋าจะถอดจริงๆเหรอ”คนตัวบางถามพร้อมกับมองพี่ตาปริบๆ จีวอนไม่รู้ว่าเขาควรจะตอบคำถามหรือว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี เพราะในเวลานี้ ความปวดหนึบจากแกนกายที่เขารู้สึกนั้นมันก็กำลังรอการปลดปล่อยเต็มที
“มัมบิน..”
“ฮืออออ หนูอายอ่ะแต่หนูก็เชื่อใจพี่”
จีวอนมองดวงตาใสๆของเด็กใต้ร่าง ก่อนที่เขาจะทำเรื่องที่ควรทำต่อไป คราวนี้น้องหยุดพูดเเง๊วข้างหูจนกระทั่ง…
“ฮื่อ! หนูเจ็บ”จีวอนหยุดชะงักนิ้วมือที่กำลังสอดใส่เข้าไปยังตรงนั้นของน้อง ก่อนที่ร่างหนาจะเงยหน้าขึ้นมามองน้องที่กำลังหลับตาปี๋ยวพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมา
“พี่ขอโทษ ฮันบิน พี่ขอโทษ...”
จีวอนพูดก่อนที่จะทำท่าลุกออกไปเพื่อล้มเลิกทุกสิ่งอย่าง เขาทนไม่ไ่ด้จริงๆที่จะเห็นน้องทรมาณเพื่อความสุขของตัวเอง เขาไม่อยากจะทำให้น้องรู้สึกแย่กับครั้งเเรก บางทีการคบโดยที่ไม่มีเรื่องเเบบนี้มันอาจจะดีกว่าก็ได้…
จีวอนยอม…
“ฮืออออ พี่จ๋าไม่หยุด พี่จ๋าต่อ”
น้องพูดพร้อมกับฉุดเเขนคนเป็นพี่เอาไว้
“เเต่มัมบิน..”
“ฮึกไม่เอา ไม่เลิก หนูไม่เจ็บเเล้ว หนูไม่เป็นอะไรเลย”น้องพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาเเล้วกอดคอจีวอนเเเน่นเพราะกลัวว่าคนเป็นพี่จะล้มเลิกทุกอย่าง
ฮันบินเเค่อยากเป็นของพี่จ๋า..
เพราะพี่จ๋าน่ารัก…
หนูเลยรักพี่จ๋า…
“ฮันบิน...”
คนเป็นพี่ทำได้เเค่เรียกชื่อน้องเบาๆ ก่อนที่จีวอนจะปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไปตามความต้องการของตัวเอง ทุกอย่างเป็นไปอย่างนิ่มนวลเเละอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ โดยที่เขาจะได้ยินเสียงน้องร้องข้างหูเป็นระยะว่า…
“หนูจั๊กจี้”
“พี่จ๋า ผ้าหล่น อ๊ะ พี่มิกกี้ ฮื้ออออ มองงง...”
“ฮึก..พี่จ๋า”
“พี่จ๋า หนูไม่เจ็บ ฮึก หนูพูดจริงนะ”
“งื้ออออ พี่จ๋า ตรงนั้นมัน ฮื้อออออ”
“งื่ออออ อ๊ะ! พี่จ๋า หนูแปลกๆ”
“พี่จ๋า...หนูรักพี่”
“อุ้ย พี่จ๋า จะกินหนูอีกเเล้วเหรอ...หนูเหนื่อยจัง นอนเเล้วคร้อก….”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น