CUT #กลัวดบบ-12
“ปล่อยนะ! คุณจะข่มขืนผมไม่ได้นะ!”
“ได้ไม่ได้เดี๋ยวรู้กัน”
สิ้นเสียงใบหน้าคมก็ฝังยังซอกคอขาวทันที ฮันบินรู้สึกกลัวจนตัวสั่น
ขาทั้งสองข้างที่ออกแรงดิ้นถูกจีวอนใช้ท่อนขาของตัวเองทับไว้จนฮันบินไม่สามารถขยับได้
ร่างบางรู้สึกได้ถึงแรงดูดดุนทำรอยที่ซอกคอของตนเอง
หยดน้ำใสไหลออกจากหางตาก่อนจะพยายามดิ้นอีกครั้ง
“ช่วยด้วย! ฮึก ช่วย!..ฮื้อ!!”
ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ
แต่ว่ายังไม่ทันจบประโยคก็ถูกริมฝีปากของอีกคนประกบลงมา
จูบจาบจ้วงแบบที่จีวอนไม่เคยทำกับเขามาก่อนมันทำให้ฮันบินรู้สึกลัว
มือทั้งสองข้างกำแน่น สะอื้นออกมาทั้งที่ยังถูกลิ้นหนาเอาเปรียบอยู่
จีวอนชะงักไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฮันบิน ร่างบางสะอื้นหนักขึ้นก่อนจะหันไปด้านข้างพร้อมกับหลับตาลงราวกับไมม่ต้องการจะเห็นหน้าเขาตอนนี้
“นี่ไง สิ่งที่น้องกูเจอ มันมั้ยล่ะ!”ฮันบินกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนรู้สึกเจ็บ
ก่อนจะออกแรงผลักจีวอนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวให้ออกไป
‘เพี๊ยะ!’
มือบางฟาดลงที่ใบหน้าคมอย่างแรงจนจีวอนเสียหลักล้มลงไปบนพื้น
ร่างบางรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งเพื่อจะออกไปจากห้อง
แต่ว่าจีวอนกลับคว้าแขนเล็กก่อนจะต่อยเข้าที่หน้าท้องแบบราบจนอีกฝ่ายจุก
ฮันบินเอามือกุมท้องทำท่าจะทรุดลงไปที่พื้น แต่ว่าร่างสูงกลับรับตัวของอีกฝ่ายทัน ก่อนจะจับฮันบินเหวี่ยงกลับไปที่เตียงอีกครั้ง
“จีวอน คุณมันบ้าไปแล้ว..”เค้นเสียงพูดออกมาอย่างยากลำบากพยายามกระเถิบตัวเองเพื่อหวังว่าจะหนีคนตรงหน้าได้
ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทาง..
ฮันบินไม่สสามารถที่จะหนีผู้ชายคนนี้ไปได้
ความจุกจากการที่ถูกอีกคนทำร้ายทำให้ฮันบินไม่ต้องการที่จะพูดร้องขอความเห็นใจอะไรจากผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
บางที…
เขาอาจเลือกคนผิด…
ร่างหนาดึงข้อเท้าของเด็กหนุ่มเพื่อให้กลับมายังกลางเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมอีกครั้ง
มือหนาเช็ดน้ำตาให้เด็กที่นอนร้องไห้อย่างแผ่วเบา เขามองฮันบินด้วยสายตาเจ็บปวด
ความโกรธและแค้นเพื่อนของร่างบางที่กล้าทำแบบนั้นกับน้องเขาและคำพูดของฮันบินที่เชื่อใจผู้ชายคนอื่นมากมายขนาดนั้นมันทำให้เขากำลังจะเป็นบ้า
“ผม..อยากกลับไปหาพี่มินโฮ”
ร้องไห้บอกอย่างน่าสงสาร แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดประชดดังกล่าวมันยิ่งเป็นการจุดชนวนของจีวอนอย่างร้ายกาจ
ร่างสูงประกบปากเข้าหาริมฝีปากอิ่มทันที
แทรกเรียวลิ้นหนาพร้อมกับบดขยีริมฝีปากฮันบินอย่างรุนแรงจนร่างบางรู้สึกเจ็บ
คนตัวเล็กตั่วสั่นจนร่างหนารู้สึกกังวลแต่ว่าตอนนี้มันกลับไม่มีผลให้จีวอนใจอ่อน
ฮันบินใช้มือทั้งสองข้างทุบไหล่จีวอน แต่ว่าอีกฝ่ายกลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร
ร่างหนาละออกไปเพื่อจัดการเสื้อของตัวเองก่อนจะเขวี้ยงทิ้งลงพื้น
ดวงตาคมส่อความร้ายกาจออกมาจนฮันบินรู้สึกกลัว
แต่ว่าถ้าฮันบินมองให้ละเอียดกว่านี้
ร่างบางจะเห็นความเสียใจที่ถูกส่งผ่านมาจากสายตาของผู้ชายที่คนส่วนใหญ่มักมองว่าเขาเป็นคนเลว
“อย่าหวังว่ากูจะยอมให้มึงเป็นของใครเลยฮันบิน
ไม่ว่ากับไอ้มินโฮหรือสารเลวตัวไหน”
“ฮึก…”
“มึงเกิดมาเพื่อเป็นของกูฮันบิน ของคิม จีวอนคนเดียว!”
“อื้อ!”
ริมฝีปากอิ่มถูกบดขยี้อีกครั้ง ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะหมดแรงขัดขืน
ฮันบินหลับตาแน่นรับสัมผัสจากร่างสูง จูบที่แสนจะหยาบคายก่อนหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนจนร่างบางเริ่มรู้สึกคล้อยตาม
มือที่ถูกจับอยู่กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อร่างหนาละจากริมฝีปากไปที่ซอกคอขาว
ฮันบินพยายามดิ้นอีกครั้งแต่สุดท้ายก็ได้แต่ร้องครางออกมาเมื่อลิ้นหนาเลื่อนลงมาที่ยอดอกสีสวยพร้อมกับดูดดุนจนฮันบินรู้สึกหน้ามืดไปหมด
ความรู้สึกบางอย่างเริ่มตีตื้นขึ้นมาอยู่ที่ลำคอ แต่น้ำตายังคงไหลด้วยความกลัว
“อ๊ะ..”
ร้องขึ้นเมื่อโดนฟันคมกัดเบาๆ มือหนาที่จับข้อมือเล็กปล่อยออก
ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นบีบเค้นไปตามเนื้อตัวบางๆของเด็กหนุ่ม
ลิ้นหนาเลื่อนต่ำลงไปที่หน้าท้องแบนราบ ก่อนที่จะจบลงที่แอ่งสะดื้อ
ลมหายใจของฮันบินสะดุดทันทีเมื่อโดนพรมจูบสลับกับการใช้ลิ้นหนาโลมเลียบริเวณดังกล่าว
พยายามใช้มือดันไหล่ทั้งสองข้างของจีวอนให้ลุกออกไป
แต่คิดเหรอว่าตอนนี้ร่างหนาจะสนอะไร ความโกรธและความหวงฮันบินมันตีกันจนยุ่งไปหมด
มือหนารูดซิปกางเกงยีนส์ที่ร่างบางใส่อยู่ก่อนจะดึงออกไปจากข้อเท้าอย่างรำคาญ
จีวอนไล่จูบเรียวขาขาวจนถึงต้นขาด้านใน
ฮันบินรู้สึกกลัวจับใจจนต้องสะอื้นออกมาเบาๆ
พยายามจะหุบเรียวขาแต่ว่าคนใจร้ายกลับไม่ยอม
จับขาเล็กให้ชันขึ้นโดยที่ตัวเองแทรกเช้ามาอย่างว่องไว
จีวอนเลื่อนใบหน้าคมกลับมาป้อนจูบร้อนแรงให้ฮันบินอีกครั้ง
พร้อมกับมือหนาที่ลูบส่วนกลางลำตัวของร่างบางผ่านอันเดอร์แวร์สีดำจนฮันบินครางอื้ออึงในลำคอ
ก่อนที่จะดึงอันเดอร์แวร์ที่ฮันบินใส่อยู่ลง ร่างบางลุกขึ้นนั่งทั้งที่ริมฝีปากตัวตัวเองยังโดนจูบอยู่เช่นนั้น
มือบางลูบไล้ที่แผงออกแกร่ง ซึ่งจีวอนก็ชะงักไปนิดเมื่ออยู่ดีๆเด็กหนุ่มที่ขัดขืนมาตลอดเหมือนว่ากำลังจะต้องการเช่นเขา
จีวอนหอมแก้มฮันบินฟอดใหญ่อย่างพอใจ
ร่างบางระงับความกลัวที่ซ่อนอยู่เอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อถูกร่างหนาเชยชมลำคอขาวอย่างหลงใหลอีกครั้ง
ฮันบินเลื่อนมือลงไปปลดซิปกางเกงให้จีวอน
ก่อนที่ร่างบางจะนอนราบลงไปนอนหอบหายใจถี่เมื่อจีวอนลุกขึ้นยืนที่ปลายเตียงเพื่อถอดกางเกง เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีเมื่อร่างกายที่แสนเพอร์เฟคของอีฝ่ายรากฎตรงหน้า
จีวอนโถมตัวเข้าหาคนตัวเล็กอีกครั้ง มือหนาเอื้อมไปหยิบเจลที่ลิ้นชักข้างเตียง
ฮันบินหลับตาแน่น ไม่กล้ามองว่าคนตัวสูงกำลังจะทำอะไรกับเขา
รู้สึกว่าริมฝีปากของเขาถูกครอบครองอีกครั้ง
ก่อนที่ความเจ็บจากบางสิ่งที่แทรกเข้ามาในลำตัวทำให้ฮันบินสติแตกอีกรอบ
“อื้อ!!!”มือบางทุบไหล่แกร่งอย่างแรง แต่ว่าจีวอนพยายามใจเย็น
เขาค่อยๆแทรกเรียวนิ้วเข้าไปในลำตัวของฮันบินช้าๆ
“ฮือๆ”ร่างบางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ความรู้สึกในอดีตถูกตีย้อน
เขายัจดจำสัมผัสที่ทำให้ตัวเองแทบบ้าได้ มันทั้งน่ากลัวและโหดร้าย…
จีวอนต้องจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด
เขาเงยหน้าขึ้นมามองฮันบินที่หลับตาแน่นร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“ไม่เอา ไม่ร้อง”
พูดจบก็เพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไป
ฮันบินตัวสั่นระริกแต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นตัวเองอ่อนแอในเวลานี้
จีวอนแช่เรียวนิ้วขงตัวเองอยู่เช่นนั้นเพื่อให้เด็กหนุ่มปรับตัว
ก่อนจะเริ่มขยับนิ้วเข้าออกอย่างช้าๆ
“อ๊ะ..”ฮันบินร้องครางด้วยความตกใจ ก่อนจะกอดคอร่างหนาอย่าผวา
ใบหน้าเล็กฝังลงกับไหล่แกร่งพร้อมกับลมหายใจหอบถี่
“มองหน้ากันหน่อยยฮันบิน”น้ำเสียงอ่อนโยนของร่างสูงทำให้เด็กหนุ่มยอมลืมตาขึ้นมองหน้าอีกฝ่าย
“ใจร้าย”
เด็กหนุ่มตัดพ้อร่างหนาทั้งน้ำตา จีวอนมองอีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิด ซึ่งทั้งคู่สบตากันอยู่แบบนั้น
เนิ่นนานจนฮันบินรู้สึกว่าจีวอนถอนนิ้วออกไปจากตนเองแล้ว
“อะ..โอ้ย!”ฮันบินร้องเสียงดังเมื่อมีบางอย่างถูกแทรกเข้ามาแทน
ความเจ็บแบบครั้งนั้นทำให้ฮันบินแทบขาดใจ
“เจ็บ..ผมเจ็บ”พูดออกมาหวังว่าอีกคนจะถอนกายออกไป แต่ว่าจีวอนเองก็ทรมาณไม่แพ้กัน
เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการค่อยๆแทรกตัวเข้าไปทั้งที่เขาจะดันทุรังเข้าไปทีเดียวเลยก็ได้
ร่างหนารู้สึกว่าเจลที่ตนเองใช้ไม่ได้ช่วยอะไรเลยในกรณีของฮันบิน
เพราะว่ามันยังคงทำให้ร่างบางเจ็บแบบนี้
“ฮึก..อ๊ะ”เสียงครางเริ่มดังขึ้นเมื่อจีวอนเริ่มขับกายเข้าออก
ร่างเล็กเริ่มเคลื่อนไหนตามแรงชักนำ ความเจ็บในนาทีแรกเริ่มจางหาย
ความเสียวซ่านและความรู้สึกต้องการเริ่มมีเพิ่นขึ้น
ฮันบินกอดคอจีวอนแน่นเมื่อความเชื่องช้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความถี่เร็วมากขึ้น
“อ๊ะ…อ๊ะ..”ฮันบินครางออกมาตามแรงกระแทก สองขาเรียวถูกจับให้เกี่ยวเอวสอบเอาไว้
ใบหน้าน่ารักบิดบี้ยวกับคาวมรู้สึกที่ต่างจากเมื่อหลายปีที่แล้วโดยสิ้นเชิง
เสียงครางเบาๆของจีวอนมันทำให้ฮันบินรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาอย่างห้ามให้ได้
จนร่างบางต้องยื่นหน้าเข้าไปมอบจูบอ่อนหวานให้อีกฝ่าย
เสียงเนื้อกระทบกันอย่างหยาบโลนดังทั่วห้อง ฮันบินไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังขยับสะโพกตอบรับอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะปลดปล่อยออกมา แต่ว่าจีวอนกลับหยุดชะงักก่อนจะเปลี่ยนท่าให้ร่างบางนอนคว่ำแล้วยกสะโพกขึ้นในท่าคลานแทน
“อ๊ะ…จี…วอน…จีวอน”
ฮันบินรู้สึกว่าเสียงตัวเองน่าอายจนเกินจะฟังได้ ร่างบางตัดสินใจกัดหมอนเพื่อระงับเสียงดังกล่าว
จีวอนพรมจูบทั่วแผ่นหลังบางลามขึ้นไปยังหลังคอ และใบหูจนฮันบินต้องย่นคอหนี
“ฮึก..อ๊ะ”ฮันบินร้องไม่เป็นภาษาเมื่อแรงส่งจากทางด้านหลังทั้งแรงและเน้นหนักจนฮันบินแทบขาดใจ
ถ้าอยากจะได้จากเขามากนัก…
ฮันบินก็สนองจะให้…
และนี่จะเป็นวันสุดท้ายที่จีวอนจะได้เห็นหน้าเขา
ฮันบินไม่ได้หนี..
แต่เขาแค่จะกลับไปยังที่ที่เขาจากมาโดยที่ไม่บอกร่างสูง!
ความรู้สึกที่จีวอนมองไม่เห็นเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเสนอหน้าบอกหรอกว่าเขารู้สึกอย่างไร
ต่างคนต่างอยู่ อย่าเจอกันอีกเลยทั้งชาตินี้และชาติหน้า!
กลับไปคอมเม้นท์ให้ด้วยนะค้าาาาาาา ขอบคุณค่ะ ><
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น