เฮียสอง CUT

ฮันบินโคตรเผ็ด “หึ”ฮันบินยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะค่อยๆแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออก จีวอนเบิกตาด้วยความตกใจนิดหน่อยเพราะเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจำทำจริงๆ ฮันบินยักคิ้วข้างเดียวให้กับผู้ชายที่ทำหน้าตกใจในตอนเเรก เเต่ทว่าก็ตีหน้านิ่งเช่นเดินได้อย่างว่องไว ร่างบางวางมือถือโดยใช้หมอนรองเอาไว้ตั้งกล้องให้ตะเเคงเข้าหาตัวเอง (ตัวแสบ) เสียงทุ้มเเหบจากอีกฝ่ายทำให้ร่างเล็กหลุดหัวเราะออกมา คนตัวเล็กถอดเสื้อของตัวเองออกจนหมด ผิวขาวเนียนที่สัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วนปรากฏต่อหน้าจีวอน เเต่เชื่อเถอะว่าความเบื่อต่อฮันบินไม่เคยเกิดขึ้นเลยสักครั้ง “หรือว่าฉันควรจะเอาผ้ามาปิดกล้องเเล้วครางให้นายฟังอย่างเดียวดีล่ะ” (แค่นี้นี่ก็ทรมาณมากพอเเล้วนะ!)จีวอนพูดอย่างหงุดหงิดก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาเมื่อฮันบินถอดกางเกงออก เเต่ว่าจะบ้าตายตอนที่ร่างบางดึงผ้าห่มมาปิดส่วนลับหลังจากนั้นน่ะสิ “ฉันไม่ให้นายดูหรอกจีวอน” ฮันบินถอยหลังให้ห่างจากกล้องนิดหน่อยเพื่อให้กลัองจับเขาได้อย่างเต็มตัว จีวอนมองภาพนั้นด้วยความตื่นเต้น ถ้าเขาอยู่กับอีกฝ่ายจะจับมาฟัดให้หายเเสบเลยคอยดู ผ้าห่มผืนนั้นที่ปดปิดส่วนลับอยู่เขาก็นึกอยากจะกระช...

“ทำไมจะทำไม่ได้ อม!” จุนฮเวพูดเสียงดังจนจินฮวานถึงกับสะดุ้งด้วยความกลัว คนตัวเล็กหลับตาปี๋ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของใบหน้าเครียดที่กำลังมองเขาอยู่ในตอนนี้ “ขอโทษนะจุนฮเว..”เเรงกดที่เพิ่มขึ้นอีกทำให้จินฮวานหลับตาอย่างจำนนก่อนจะยอมอ้าปากเพื่อรับเเท่งร้อนของอีกฝ่าย มือเล็กถูกยกขึ้นมาประคองเอาไว้ รถที่คับเเคบไม่ได้เป็นอุปสรรคในเรื่องอย่างว่าของพวกเขามากนัก จินฮวานน้ำตาไหลออกมาขณะที่ดูดดุนแท่งร้อนของอีกฝ่ายซึ่งยังขบกรามเเน่นไม่ได้หลุดเสียงครางใดออกมา จินฮวานไม่ได้รังเกียจจุนฮเว.. ไม่เลย… เเต่เพียงเเค่เขามันขี้ขลาดที่ไม่กล้าเผชิญกับปัญหาตอนคบกัน เขาเอาเเต่หนีเเละเลือกวิธีการเเก้ปัญหาผิดทางจนทำให้ผู้ชายคนนี้เสียใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ทำแบบนั้น จินฮวานขยับริมฝีปากเข้าแแกพร้อมกับใช้มือรูดส่วนที่เขาไม่สามารถกลืนกินมันเข้าไปถึง น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง  ความรู้สึกผิดที่เขายอมไปมีอะไรกับชานอูตีติ้นขึ้นมาจนจุกไปหมด เเละระบายกลายเป็นน้ำตา จนกระทั่งเสียงคำรามต่ำดังขึ้น น้ำสีขาวข้นเข้าสู่โพรงปากเล็ก จินฮวานกลืนกินมันลงคอก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองจุนฮเวที่ยัง...

มือเล็กดึงส่วนนั้นของชานยอลออกมาสู j ภายนอก ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นเเดงจัดได้เพียงไม่กี่นาทีเมื่อมองเห็นร่างกายของอีกฝ่าย คนตัวเล็กดึงมือชายหนุ่มให้ลงมาจกาการยืนบนเก้าอี้ ซึ่งชานยอลก็ทำตามอย่างว่าง่าย มือเล็กกดไหล่หนาให้นั่งลงบนเก้าอี้ดังกล่าว แบคฮยอนแทรกตัวนั่งลงบริเวณหว่างขาอีกฝ่าย ใบหน้าเล็กเเงยขึ้นเเล้วมองชายนุ่มที่กำลังขมวดคิ้วราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ “ ชานยอลกลัวเเม่เหรอ ” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยถาม ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างประคองเเกนกายของอีกฝ่ายเอาไว้ ทันที่เด็กน้อยใช้ปากสัมผัสที่ส่วนปลาย ชานยอลก็ต้องหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสที่มอบให้จากลูกเลี้ยง แบคฮยอนใช้ริมฝีปากดูดดุนส่วนปลายราวกับเป็นอมยิ้มเเสนอร่อยก่อนที่เขาจะกลืนกินมันเข้าไปเพื่มมากขึ้น “ อืม... ” ชานยอลครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นมาลูบหัวทุยที่ยังคงซุกหว่างขาเขาก่อนจะเปลี่ยนเป็นขยุ้มเส้นผมนิ่มเมื่อคนเด็กกว่าเริ่มขยับริมฝีปากเข้าออก ชานยอลกัดริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงครางของตนเองเอาไว้ ความรู้สึกชั่วดีที่ควรจะมีถูกกลบด้วยความต้องการไปเสียหมดสิ้น เขามองส่วนนั้นของตัวเองที่แบคฮยอน...